Παρασκευή 29 Απριλίου 2011

Νεράιδες - Fairies - Αιθέρια όντα

Κατά την μυθολογία οι νεράιδες είναι υπερφυσικά μικροσκοπικά πλάσματαμε ανθρώπινη μορφή που κατέχουντην τέχνη της μαγείας και της γοητείας και έχουν στην πλάτη τους φτερά εύθραυστα σαν της πεταλούδας΄ επίσης απεχθάνονται οποιαδήποτε επέμβαση στην ζωή τους και όποτε αυτό συμβαίνει αυτοί πουτο κάνουν τιμωρούνται.
Οι νεράιδες εμφανίζονται και κρύβονται μέσα σε μια λαμπερή αχλύ
που κατασκευάζουν με τις μαγικές τους δυνάμεις.

Πολλές φορές βοηθούν τους ανθρώπους,
εμφανίζονται ξαφνικά εμπρός τους και δίνουν λύσεις με τα μαγικά τους
σε διάφορα προβλήματα που αντιμετωπίζουν.

Δεν είναι ορατές σε όλους τους ανθρώπους, λίγοι έχουν το χάρισμα να τις βλέπουν.
Συμφωνα με τις παραδόσεις μόνο οι σαββατογεννημένοι και οι “αλαφροΐσκιωτοι” μπορούν να τις αντιλαμβάνονται και να τις βλέπουν να χορεύουν.

Πολλοί διαβάτες που περνάνε από πυκνά δάση και πηγές έχουν αναφέρει ότι έχουν συναντήσει νεράιδες, φήμες αναφέρουν ότι πάντα αφού γλεντούσαν μαζί τους τους άφηναν ανεπανόρθωτες βλάβες όταν έφευγαν.

Πέρα από τις λαϊκές δοξασίες των λαών μεγάλοι παραμυθάδες και συγγραφείς έχουν ασχοληθεί με την συγγραφή ιστοριών που έφεραν πιο κοντά στο ευρύ κοινό τις νεράιδες.

Στα αγγλικά η νεράιδα λέγετε “fairy”
και προέρχεται από το μεσαιωνικό γαλλικό “faerie”
Και το λατινικό “fata” που σημαίνει μοίρα και στα αγγλικά είναι “fate”.

Τις νεράιδες τις συναντάμε σε διάφορα μέρη και με διάφορα ονόματα
Αερικά, Νύμφες, σειρήνες, Ξιοθιές, Νηρηίδες, Σαμαντίβα, Φέι, Φάτα, Αναράδινα

στην Ελληνική ύπαιθρο και στα χωριά μας ακούμε διάφορα ονόματα όπως: Αγερικά, Αιθέριες, Καλομοίρες, Ξωνέρια, Καλούδες, Ανεμικές, Καλές Κυράδες, ακόμα και Ξωτικά.΄

Στην Ιαπωνία λέγονται “Kami“
Στην Αίγυπτο “Hathor“
Στην Ιταλία ” Fada” και “fata”
στην Πολυνησία “Menehuna“
Στην Ρωσία “Domovoi”ή “Φe”
Στην Γαλλία “fee"

Πηγή άρθρου: neraidokosmos1.wordpress.com
"Διαβάστε περισσότερα" "Νεράιδες - Fairies - Αιθέρια όντα" Διαβάστε περισσότερα...

Έξι ανεξήγητα φαινόμενα

ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΟΥ ΑΒΡΑΑΜ ΛΙΝΚΟΛΝ

Πολιτικός και 16ος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών ( Χότζενσβιλ, Κεντάκυ 1809, Ουάσινγκτον 1865).
Προσέλκυσε την προσοχή της χώρας του με λόγο στον οποίο καταδίκασε το θεσμό της δουλείας, που αποτελούσε μήλον της έριδος ανάμεσα στις νότιες και βόρειες πολιτείες. Όπως το διατύπωσε "η δουλεία στηρίζεται στην εγωιστική φύση του ανθρώπου ενώ η καταδίκη της στηρίζεται στην αγάπη του προς τη δικαιοσύνη".

Ορίστηκε υποψήφιος από το Ρεπουμπλικανικό Συνέδριο του Σικάγου (1860) για λόγους τακτικής: ήταν ταπεινής καταγωγής, πατρικός, απλός και με ρητορικά προσόντα, έντιμος και ειλικρινής.
Ο Χωριστικός Πόλεμος Βορείων και Νοτίων αποκάλυψε την αδάμαστη δύναμη θέλησής του και την απόλυτη πίστη του στα ιδανικά της ελευθερίας, της ενότητας και της δικαιοσύνης.
Δε μπόρεσε όμως να εφαρμόσει το έργο ειρήνευσης της κατάστασης που από καιρό διαλογιζόταν. Αμέσως μετά το τέλος του πολέμου ένας φανατικός Nότιος o John Wilkes Booth τον δολοφόνησε μέσα στο θέατρο Ford's Theatre της Ουάσινγκτον.

Σύμφωνα ωστόσο με τις μαρτυρίες, το πνεύμα του παραμένει αναστατωμένο, μπορούμε να υποθέσουμε εξαιτίας του ότι δε μπόρεσε να ολοκληρώσει τα σχέδια που είχε αναλάβει.
Είναι πολλές οι ιστορίες που έχουν συμβεί στο περιβόητο υπνοδωμάτιό του.
Η πρώτη γυναίκα που ανέφερε ότι είδε το φάντασμα του Lincoln ήταν η Grace Coolidge που όπως είπε τον είδε να ατενίζει έξω από ένα παράθυρο του Οβάλ Γραφείου.
Η Βασίλισσα της Νορβηγίας έμεινε για μια νύχτα στο υπνοδωμάτιο του προέδρου και άκουσε κάποιον να χτυπά διακριτικά την πόρτα.
Όταν άνοιξε βρέθηκε μπροστά στο φάντασμα του προέδρου. Αυτός την κοίταξε απλώς και μετά απομακρύνθηκε.
Η κα. Franklin Roosevelt τον είδε καθιστό στο κρεβάτι να φορά τις μπότες του. Ούρλιαξε έντρομη και έφυγε τρέχοντας.

Ο πρόεδρος Harry Truman άκουσε ένα πρωινό κάποιον να χτυπά την πόρτα του στις 3 το ξημέρωμα. Δεν είχε αμφιβολία ότι ήταν ο Lincoln επειδή η κόρη του Μargaret ήδη αρκετές εμπειρίες από τις επισκέψεις του ανήσυχου προέδρου στις οποίες άκουγε ήχους στο σπίτι στη μέση της νύχτας και έβλεπε σκιές που ήταν σίγουρη ότι ήταν ο ίδιος.
Και τέλος το πνεύμα του άτυχου προέδρου λέγεται πως εμφανίζεται καμιά εμφανίζεται να περιδιαβαίνει στους διαδρόμους και τριγύρω στο Λευκό Οίκο.

IΠΤΑΜΕΝΕΣ ΦΛΟΓΕΣ

Το όμορφο οκταγωνικό σπίτι του συνταγματάρχη John Teilo που κτίστηκε το 1800 αποτέλεσε το σκηνικό μιας αισθηματικής τραγωδίας.
Λίγα χρόνια αργότερα από τη μετακόμιση της οικογένειας του συνταγματάρχη στο σπίτι η μία κόρη του ερωτεύτηκε ένα βρετανό αξιωματικό, ειδύλλιο που έβρισκε εντελώς ασύμφωνο τον πατέρα. Ο Τeilo παρά τις ικεσίες της κόρης του αρνήθηκε ακόμα και να δεχτεί τον Εγγλέζο στο σπίτι του.

Μια νύχτα η κοπέλα ύστερα από ένα άγριο καβγά με τον πατέρα της, που έμενε αμετακίνητος στην απόφασή του, άρπαξε αναστατωμένη ένα καντηλέρι και ανέβηκε τρέχοντας τα σκαλιά πηγαίνοντας στο δωμάτιό της.
Ένα λεπτό αργότερα, η οικογένεια άκουσε μια διαπεραστική κραυγή και αμέσως μετά έναν τρομακτικό γδούπο. Ο συνταγματάρχης όρμησε προς τα εκεί που ακούστηκε ο κτύπος και βρήκε την κόρη του να κείτεται άψυχη στο κάτω μέρος της γυριστής σκάλας.

Φημολογείται ακόμα ότι και η δεύτερη κόρη είχε ένα δεσμό που,όπως και στην πρώτη περίπτωση,δεν είχε την έγκριση του πατέρα της. Σε μια ατυχή στιγμή έντασης και διαπληκτισμών μιμήθηκε το παράδειγμα της αδερφής της και κατακρημνίστηκε από την κορυφή της σκάλας.
Από εκείνη τη μέρα η τριώροφη σκάλα του οκτάγωνου σπιτιού θεωρείται στοιχειωμένη και μάλιστα συχνά εμφανίζονται να ανεβαίνουν κατά μήκος της σκάλας σκιές που τρεμοπαίζουν σαν να δημιουργούνται από φλόγα κεριού που ακολουθούνται από μια γυναικεία κραυγή και το γδούπο του κορμιού που πέφτει.


ΟΙ ΔΡΟΣΟΥΛΙΤΕΣ

Στην περιοχή του βενετσιάνικου κάστρου του Φραγκοκάστελου στη νότια Κρήτη μαρτυρείται το φαινόμενο της εμφάνισης του στρατού των Δροσουλιτών.
Εκατοντάδες Κρήτες πολεμιστές αντιτάχθηκαν στην επίθεση των τουρκικών στρατευμάτων του Μουσταφά Μπέη στις 18 Μαίου 1828.

Οι Τούρκοι στρατιώτες πολιόρκησαν στενά το κάστρο και στη μάχη που κράτησε εφτά μέρες οι περίπου εξακόσιοι υπερασπιστές του, συμπεριλαμβανομένου του αρχηγού τους Χατζημιχάλη Δαλιάνη, θανατώθηκαν. Ο Δαλιάνης, που επέλεξε να μείνει στο κάστρο αγνοώντας τις παροτρύνσεις του στρατού του, αποκεφαλίστηκε και το κεφάλι του στάλθηκε στον Πασά. Τα κόκαλα των πεσόντων λέγεται ότι σήμερα βρίσκονται κάτω από το στρώμα χώματος που αποτελεί το δάπεδο του κάστρου.

Σύμφωνα με τα λεγόμενα των κατοίκων της περιοχής, αν οι συνθήκες είναι κατάλληλες, o επίδοξος παρατηρητής που είναι εφοδιασμένος με υπομονή και οξεία όραση, μπορεί να παρατηρήσει μια σκιώδη παράταξη να αφήνει τα ερείπια της εκκλησίας του Αγίου Χαράλαμπου και να προχωρά κατά μήκος των τειχών του κάστρου. Πάνοπλοι στρατιώτες, ντυμένοι στα μαύρα, προχωρούν σε απλή παράταξη παράλληλα στην ομιχλώδη ακτή.
Το φαινόμενο διαδραματίζεται στο διάστημα μεταξύ 17 και 30 Μαίου
και δε διαρκεί πάνω από 10 λεπτά.

Ντόπιοι κρητικοί αποκαλύπτουν ένα επιπλέον βοηθητικό στοιχείο: το φαινόμενο συμβαίνει συνήθως λίγο πριν την ανατολή, πράγμα που εξηγεί γιατί ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων διανυκτερεύει αυτό το διάστημα κοντά στο κάστρο, με την προσδοκία να παρακολουθήσει ιδίοις όμμασι την προέλαση των γενναίων ψυχών των μαχητών.
Από τη στιγμή της μέρας που προτιμούν να εμφανίζονται προέρχεται η ονομασία "Δροσουλίτες"(δρόσος, πρωινή υγρασία στην ατμόσφαιρα).

Κάποιες προσπάθειες για επιστημονική ερμηνεία του φαινομένου προτείνουν ότι μπορεί να προκαλείται από την αντανάκλαση των ηλιακών ακτίνων από στρατιώτες σε ώρα γυμνασίων στα παράλια της γειτονικής Αφρικής. Ωστόσο η τακτικότητα και η χρονική συνέπεια του γεγονότος αποκλείει το ενδεχόμενο μιας τέτοιας σύμπτωσης.

Η ανάμνηση της θριαμβικής προέλασης των πολεμιστών σε μια παρέλαση θανάτου από αγάπη στην ελευθερία παίρνει υπόσταση στο Φραγκοκάστελο της Κρήτης ακόμα και σήμερα και μπορεί να γίνει φανερή στα μάτια του αποφασισμένου επισκέπτη.


Η ΜΑΓΙΣΣΑ ΤΩΝ ΜΠΕΛ

Η ιστορία ενός ενοχλητικού και σαρδόνιου φαντάσματος, που πήρε την ονομασία Μάγισσα των Μπελ, αρχίζει το 1817 στο Τενεσί, στο σπίτι που έμενε ο John και n Lious Bell με τα εννιά παιδιά τους.
Η Μάγισσα των Μπελ εκδηλώθηκε για πρώτη φορά με φασαρία που θύμιζε πάλη σκυλιών, κλαγγή από αλυσίδες που σέρνονται στο πάτωμα και μυστηριώδεις ανθρώπινους ήχους όπως πνίξιμο και ρουφήγματα, aργότερα όμως επιδόθηκε σε πιο επικίνδυνα παιχνίδια. Ο δεκάχρονος Richard ξύπνησε μια νύχτα επειδή κάτι αόρατο του τραβούσε με βία τα μαλλιά ενώ η νεαρή Elizabeth που ήταν δώδεκα χρόνων δέχτηκε βαριά χαστούκια που άφησαν σημάδια στο πρόσωπό της.
Όταν άρχισαν οι επιθέσεις στα παιδιά η οικογένεια μίλησε στον J.Johnson, στενό φίλο και ευσεβή χριστιανό, που προσπάθησε να εξορκίσει τη Μάγισσα απευθυνόμενος σ' αυτή σε βιβλική γλώσσα,ωστόσο η Μάγισσα δε φάνηκε να πτοείται.

Ένας γείτονας,ο William Porter, που έμεινε μια νύχτα στο στοιχειωμένο σπίτι ένιωσε κάποιον να του τραβά τα σκεπάσματα,τινάχτηκε και τα βρήκε τυλιγμένα σε μπόγο στη μια μεριά του κρεβατιού. Γράπωσε σφιχτά τον τυλιγμένο μπόγο και έτρεξε προς το αναμμένο τζάκι πιστεύοντας ότι αν τον πετούσε στη φωτιά η μάγισσα θα καταστρεφόταν. Όμως αναπάντεχα ο μπόγος έγινε ασήκωτα βαρύς και άρχισε να αναδίδει μια απεχθή οσμή και ο Porter αναγκάστηκε να βγει έξω στον αέρα. Όταν επέστρεψε, η Μάγισσα είχε φύγει.
Όταν ο Johnson και άλλοι γείτονες προσπάθησαν να επικοινωνήσουν με τη Μάγισσα το πλάσμα απάντησε με έναν αμυδρό συριγμό που εξελίχθηκε σε μια αδύναμη, ψιθυριστή φωνή, που γινόταν ολοένα δυνατότερη και που στο τέλος συνοδευόταν από τραχιές αντρικές και γυναικείες φωνές που εκστόμιζαν απειλές και ντόπια κουτσομπολιά.

Στη συνέχεια στην οικογένεια άρχισαν να παρουσιάζονται πολύ σοβαρές και οδυνηρές οργανικές αντιδράσεις. Η κοπέλα είχε απώλεια συνείδησης και λιποθυμίες και αποδείχθηκε ότι υπήρχαν βελόνες και καρφίτσες στο στομάχι της.

Ο John Bell τα πήγε ακόμα χειρότερα. Κάποια φορά η γλώσσα του πρήστηκε τόσο που δε μπορούσε να μιλήσει για ώρες.Τον έπιασαν βίαιοι και ανεξέλεγκτοι σπασμοί στο πρόσωπο και ήταν τόσο σοβαρή η κατάστασή του που αναγκάστηκε να πέσει στο κρεβάτι. Τελικά διέφυγε οριστικά από την επιθετική καταδίωξη της μάγισσας με το θάνατό του από δηλητηρίαση, για την οποία ενοχοποιήθηκε ένα φιαλίδιο με σκούρο υγρό άγνωστης προέλευσης.
Παρόλα αυτά η κακόβουλη μάγισσα δεν ήθελε να τον αφήσει να ησυχάσει ούτε στην κηδεία του όπου έκανε αισθητή την παρουσία της τραγουδώντας άσεμνα τραγούδια.

Μετά από αυτό το περιστατικό φαίνεται ότι η ιστορία έφτασε στο τέλος της.
Το στοιχειό πριν εξαφανισθεί τελείως υποσχέθηκε να γυρίσει σε εκατόν επτά χρόνια, ημερομηνία που συνέπιπτε με το 1935,που ευτυχώς όμως δε συνέβη τίποτε.

Πολλές ερμηνείες έχουν προταθεί για το φαινόμενο αυτό,ψυχαναλυτικές και παραψυχολογικές, ομως καμιά δεν το εξηγεί επαρκώς.
Πάντως, αν τύχει να συναντήσετε την αλλόκοτη και επικίνδυνη μάγισσα, σας προτείνουμε να φωνάξετε κάποιον ικανό εξορκιστή ή να μετακομίσετε.

ΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΥΣΤΕΡΟΓΝΩΣΙΑΣ

Το καλοκαίρι του 1901 οι Αγγλίδες δασκάλες Έλινορ Ζουρντέν και Αν Μόμπερλι
αποφάσισαν να κάνουν μια περιήγηση στο ανάκτορο των Βερσαλλιών. Ήθελαν να επισκεφτούν το μικρό Τριανόν, χώρο φορτισμένο με ρομαντική χροιά, επειδή ο τελευταίος βασιλικός ένοικός του ήταν η άτυχη βασίλισσα Μαρία Αντουανέτα.

Στη διασταύρωση τριών μονοπατιών οι δυο γυναίκες έπεσαν πάνω σε δύο σιωπηλούς άντρες με πράσινα πανωφόρια και τρίκοχα καπέλα που κρατούσαν καροτσάκια κηπουρικής.
Οι γυναίκες αισθάνθηκαν μια απροσδιόριστη κατάθλιψη και δυσφορία.
Ακολουθώντας το ένα μονοπάτι συνάντησαν ένα μικρό κυκλικό περίπτερο όπου καθόταν ένας άντρας με μανδύα του οποίου το αποκρουστικό πρόσωπο και το σατανικό έντονο βλέμμα τις τρομοκράτησε.
Καθώς αναρωτιούνταν ποια κατεύθυνση να διαλέξουν,όρμησε προς το μέρος τους αιφνιδιαστικά ένας ωραίος άντρας με μακριά σγουρά μαλλιά κάτω από το πλατύγυρο καπέλο του και τους υπέδειξε το δεξί μονοπάτι για το μικρό Τριανόν. Εκεί η Δ. Μόμπερλυ περιεργάστηκε μια πολύ όμορφη γυναίκα με ενδυμασία εποχής που σχεδίαζε στη βεράντα του παλατιού.

Μπαίνοντας στο παλάτι για να ξεναγηθούν στο εσωτερικό του, ενώθηκαν με μια συντροφιά Γάλλων ντυμένων με ρούχα του εικοστού αιώνα και ξαναβρήκαν τη καλή τους διάθεση.
Μόνο μία εβδομάδα αργότερα οι δύο φίλες εκμυστηρεύτηκαν η μια στην άλλη την ταραχή στη συνάντηση των αινιγματικών φιγούρων.

Στην προσπάθειά τους να διαλευκάνουν την εμπειρία τους, διαπίστωσαν ότι την ίδια μέρα που επισκέφτηκαν τις Βερσαλλίες,τη 10η Αυγούστου,το 1792 οι επαναστατικές δυνάμεις συνέλαβαν τη βασιλική οικογένεια ,φυλάκισαν και αργότερα καρατόμησαν τη Μαρία Αντουανέτα.
Συμπέραναν ότι κατά κάποιον τρόπο είχαν ταυτιστεί με τη σκέψη της βασίλισσας, ότι είχαν εισχωρήσει στη ζωηρή και νοσταλγική ονειροπόληση που την κατέκλυσε ίσως εκείνη τη μέρα. Θα μπορούσε ακόμα να είναι μια αναπαράσταση στο συναισθηματικό-ενεργειακό πεδίο του χώρου, μια φορτισμένη ανάμνηση, των γεγονότων που διαδραματίστηκαν τότε και που οι γυναίκες εξαιτίας της ευαισθησία τους συνέλαβαν και βίωσαν έντονα.
Οι παραστάσεις που είδαν ήταν διαφορετικές μεταξύ τους, εν τούτοις τα στοιχεία επαληθεύτηκαν από τις ιστορικές πηγές.

Και οι ψηφίδες δείχνουν να συνταιριάζονται στο μωσαικό.
Ο χάρτης της τοποθεσίας του μικρού Τριανόν του αρχιτέκτονα του παλατιού Richard Mick (1783)επιβεβαίωσε τη διάταξη του χώρου και των κτισμάτων που είδαν στην κατάσταση οραματισμού τους οι φίλες.
Ο άντρας που τις βοήθησε να προσανατολιστούν θα μπορούσε να είναι ο αγγελιοφόρος που έτρεξε στο μικρό Τριανόν για να ειδοποιήσει τη βασίλισσα για μια ομάδα επαναστατών που ερχόταν στις 5 Οκτωβρίου του 1789.
Οι άντρες με τα καροτσάκια θα μπορούσε να είναι μέλη της ελβετικής φρουράς για τη προστασία του βασιλκού ζεύγους.
Ο απωθητικός άντρας θα ήταν ο κόμης ντε Βοντρέιγ που στάθηκε κακός φίλος για τη βασίλισσα όταν ενθάρρυνε αντιβασιλικές πρωτοβουλίες.
Και επίσης όταν η αν Μόμπερλι είδε το παρτραίτο της Μαρίας Αντουανέτας πείσθηκε ότι η γυναίκα που είχε δει στον κήπο του μικρού Τριανόν ήταν η βασίλισσα……

ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Ανάμεσα στις πολλές ιστορίες που διαδίδονται για στοιχειωμένα σπίτια στον ελλαδικό χώρο συγκαταλέγεται η ιστορία του Διαμαντέικου σπιτιού στην περιοχή του Αχλαδόκαμπου.
Η υπηρέτρια του παλιού αρχοντικού ήταν η πρώτη που ανέφερε πως είδε κάποιες φευγαλέες θεόρατες παρουσίες να πλανιούνται στο σπίτι.
Πίστεψε όπως είπε πως ήταν βρικόλακες που έκαναν την εμφάνισή τους κάθε Τετάρτη και Παρασκευή και επιχειρούσαν να φάνε το αλεύρι από τις αποθήκες.
Το 1925 το σπίτι πουλήθηκε στην οικογένεια Σελλή.
Οι καινούριοι ένοικοι ένιωσαν δυσφορία και ανησυχία με τη διάχυτη αίσθηση εχθρότητας στην ατμόσφαιρα, με τους ανεπαίσθητους ήχους αργόσυρτων βημάτων και το απειλητικό συναίσθημα ότι κάποιος τους παρακολουθούσε.
Λίγους μήνες αργότερα η κατάσταση χειροτέρεψε, απότομοι υπόκωφοι κρότοι, πάταγοι και βουητά μυστηριώδους προέλευσης τάρασσαν τον ύπνο τους και τους ξυπνούσαν ξαφνικά τα βράδια.
Δεν υπήρχε αμφιβολία ότι αόρατα πλάσματα προσπαθούσαν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους με διάφορους τρόπους, μανταλώνοντας τις πόρτες, αλλάζοντας θέση στα προσωπικά αντικείμενα, μισανοίγοντας τα πορτόφυλλα, ανάβοντας φώτα και προκαλώντας αλλόκοτες δαιμονικές λάμψεις κατά τη διάρκεια της νύχτας.
Αυτά τα φαινόμενα δοκίμασαν γερά τα νεύρα των ενοίκων και τους ανάγκασαν να εγκαταλείψουν το ιδιόμορφο σπίτι.
Οι επόμενοι κάτοικοι του αρχοντικού ήταν οι οικογένειες Διαμαντογιάννη και Δολίτση. Σύμφωνα με τους κατοίκους της περιοχής κάποια από τα μέλη της οικογένειας βρήκαν ατυχή και ανεξήγητο θάνατο και κυκλοφόρησε η φήμη ότι το σπίτι είναι καταραμένο.
Αρκετά χρόνια αργότερα,το 1945, μια παράξενα ηχηρή αστραπή πάνω από την οροφή του σπιτιού φαίνεται πως ήταν το τελευταίο σημάδι του περίεργου όντος το οποίο μπορούμε να υποθέσουμε ότι θεώρησε αρκετή την αναστάτωση που προκάλεσε και από εκείνη τη μέρα εξαφανίστηκε μια και καλή από το κτίσμα.

Ε.Μ.
"Διαβάστε περισσότερα" "Έξι ανεξήγητα φαινόμενα" Διαβάστε περισσότερα...

Η μυστηριώδης Ατλαντίδα

Από την Ε. Λευκογιάννη

Τα νερά του Ατλαντικού ωκεανού φυλάσσουν καλά το μυστήριο που λέγεται Ατλαντίδα. Το Τρίγωνο των Βερμούδων, οι τέσσερις κατακλυσμοί, οι Άτλαντες γίγαντες είναι αινίγματα που αρχίζουμε σιγά-σιγά να λύνουμε. Οι απαντήσεις βρίσκονται εκεί, στα απομεινάρια του πολιτισμού.

Ξέρετε ότι η Ατλαντίδα κάλυπτε τον Ατλαντικό ωκεανό και εδάφη της Αμερικής και της Ευρώπης ; Πριν 800.000 χρόνια βυθίστηκαν κάποια μέρη της και απέμειναν μόνο δέκα μεγάλα νησιά που αποτελούσαν μια θαλάσσια ομοσπονδία. Πριν 200.000 χρόνια , στον δεύτερο κατακλυσμό , βυθίστηκαν κι άλλα εδάφη κι απέμειναν μόνο δύο μεγάλα νησιά, η Ρούτα (βόρειο ημισφαίρειo) και η Δάιντα (νότιο ημισφαίριο) ή αλλιώς η Θούλη και η Θωλλάν , ή Βαλλάν και Άβαλον αντίστοιχα. Πριν 80.000 χρόνια, στον τρίτο κατακλυσμό, απέμεινε ένα μεγάλο νησί που οι Έλληνες ονόμασαν ''Ποσειδωνία'' και πριν 12.000 χρόνια περίπου βυθίστηκε και αυτό το τελευταίο απομεινάρι της Ατλαντίδος παίρνοντας μαζί του στα βάθη του Ατλαντικού όλα τα μυστικά των Ατλάντων.

Ξέρετε ότι αυτοί οι κατακλυσμοί δεν είναι μια φανταστική ιστορία αλλά ότι συμπίπτουν χρονικά με το τέλος των τεσσάρων ευρωπαϊκών παγετώνων αφού με τον σταδιακό καταποντισμό της ηπείρου , το θερμό ρεύμα του κόλπου του Μεξικού βρήκε διέξοδο προς τις Βόρειες ακτές της Ευρώπης, άρχισε να τις ζεσταίνει και να λιώνει τους πάγους που την κάλυπταν; Βλέπετε, καθώς ο Ατλάντιος πολιτισμός πέθαινε, ξυπνούσε τα ευρωπαϊκά εδάφη για να φιλοξενήσουν τους επόμενους πολιτισμούς. Έτσι είναι πάντα. Μετά το θάνατο έρχεται πάντα η ζωή.

Ξέρετε ότι οι Άτλαντες ήταν γίγαντες με ύψος από 2,5 έως και 6 μέτρα; Αυτό αποδεικνύεται από πολλά ευρήματα γιγαντιαίων σκελετών που έχουν βρεθεί στο Μεξικό από τον μοναχό Φερνάντο Ντυάζ ντε Καστίλλιο , στην Αρκαδία της Πελοποννήσου όπως αναφέρει ο Ηρόδοτος , στην Καλιφόρνια το 1833, στη Σάντα Μαρία στην ακτή του Λος Άντζελες , στα βουνά Στρήνγκ Βάλλεϋ κοντά στη Νεβάδα και αλλού, και ότι μερικά από αυτά χρονολογούνται 12.000 χρόνια πριν, δηλαδή στον τελευταίο κατακλυσμό της Ατλαντίδος.

Ξέρετε ότι στην Ατλαντίδα λάτρευαν τον ταύρο; Ότι ο βασιλιάς της Ατλαντίδος αντιμετώπιζε μόνος του ένα ταύρο κάθε 10 χρόνια και ότι το αποτέλεσμα αυτής της συνάντησης έδειχνε αν η βασιλεία του ήταν δίκαιη ή όχι. Ότι αργότερα αυτό έγινε Ιερό Άθλημα στο οποίο γινόταν άλματα πάνω από τον ταύρο. Οι ταυρομαχίες στην Ισπανία, τα ταυροκαθάψια στην Κρήτη , η λατρεία του ταύρου στην Αίγυπτο είναι κατάλοιπα των αρχαίων λατρειών των Ατλάντων, μιας και οι περιοχές αυτές ήταν επίσημες αποικίες της θρυλικής ηπείρου.

Μυστήριο καλύπτει τα παγωμένα μαμούθ της Σιβηρίας που πάγωσαν και πέθαναν ξαφνικά έχοντας χόρτα στο στόμα του και αίμα τους πόρους του δέρματός τους, γεγονός που δείχνει ότι πέθαναν ξαφνικά από ασφυξία που προήλθε από νερό ή καπνό.

Μυστήριο καλύπτει το περίεργο ταξίδι χελιών που ξεκινούν από τα ποτάμια της Ευρώπης και πάνε στην θάλασσα των Σαργασσών , γεννούν τα αυγά τους και επιστρέφουν. Ακολουθώντας ενστικτωδώς τη ροή ενός παλιού ποταμού κολυμπούν τώρα σε θαλάσσιο νερό, και κατευθύνονται στις κοίτες ενός ποταμού που δεν υπάρχει πια.

Μυστήριο καλύπτει την ομαδική ''αυτοκτονία'' ποντικών που πηδούν στην θάλασσα από τις ακτές της Βόρειας Ευρώπης και κολυμπούν προς ένα νησί που θα έπρεπε να βρίσκεται μίλια μακριά . Το νησί μάλλον έχει βυθιστεί και αυτά εξαντλημένα από το κολύμπι πεθαίνουν κατά εκατομμύρια .

Μυστήριο καλύπτει την ομαδική αποδημία πουλιών που από την Ευρώπη πετούν προς τον Ατλαντικό ωκεανό. Τα ραντάρ τα εντοπίζουν στην θάλασσα των Σαργασσών να κάνουν κύκλους και να προσπαθούν να προσγειωθούν αλλά απογοητευμένα και κουρασμένα συνεχίζουν το ταξίδι του προς την Αμερική.

Μυστήριο καλύπτει την κρυσταλλοποιημένη λάβα που βρέθηκε στα βάθη του Ατλαντικού ωκεανού. Απόδειξη ότι κάποτε υπήρχε εκεί ένα νησί ή μια ήπειρος που βυθίστηκε αφού η λάβα κρυσταλλοποιείται μόνο όταν έρθει σε επαφή με τον ατμοσφαιρικό αέρα.

Σκεφτήκατε ποτέ ότι οι μύθοι είναι η ταυτότητα ενός λαού , το πως αντιλαμβάνεται ο λαός αυτός την αλήθεια, την μοίρα του και τον κόσμο;

Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί σε όλους τους αρχαίους πολιτισμούς υπάρχουν μύθοι για ένα παγκόσμιο κατακλυσμό;

Αναρωτηθήκατε ποτέ τι σχέση έχουν αυτοί οι μύθοι με τον κατακλυσμό της Ατλαντίδος;

Γνωρίζετε ότι μυστηριωδώς ο Νώε, ο Δευκαλίωνας και η Πύρα , ο Κοξ Κοξ, ο Ουτναπιστιμ,, ο Καράν, ο Μανού, ο Νάμα και η γυναίκα του συμβολίζουν όλοι το ίδιο πρόσωπο του ποιο αγνού, του εκλεκτού του Θεού, που έχει διαφορετικό όνομα σε κάθε πολιτισμό αλλά που πάντα φτιάχνει μια κιβωτό επιβίωσης για να συνεχιστεί η ζωή μετά από μια καταστροφή που συνήθως οφείλεται στον ανθρώπινο εγωισμό;

Γνωρίζετε ότι σε μια μέρα και μια νύχτα στην Ατλαντίδα έγινε μια απότομη μεταστροφή του άξονα της γης ή μια απότομη αλλαγή στην κλίση του και ότι αυτό προκάλεσε τον τρίτο κατακλυσμό στην μυστηριώδη ήπειρο.


Η Ατλαντίδα είναι ένα μυστήριο που σαγηνεύει , όπως όλα τα μυστήρια. Αποδείξεις άπειρες μιλούν για αυτήν κρυμμένες στα βάθη της θάλασσας και του χρόνου. Η ύπαρξη της και η καταστροφή της είναι μια πρόκληση για μας που θέλει κάτι να μας διδάξει. Κάτι για την ανθρώπινη εξέλιξη και τον ανθρώπινο εγωισμό που έχει την τάση να μολύνει και να καταστρέφει ότι αγγίξει. Τον εγωισμό που λέγεται ότι κατέστρεψε τον πολιτισμό της Ατλαντίδας.

Η Ατλαντίδα είναι σήμερα επίκαιρη επειδή και σήμερα είμαστε τρομερά εγωιστές. Επειδή και σήμερα καταστρέφουμε τον πλανήτη που μας φιλοξενεί επιδρώντας στις λεπτές ισορροπίες του.

Το μυστήριο κρύβει πάντα μια γνώση για να ανακαλύψουμε. Το ίδιο και η Ατλαντίδα.
"Διαβάστε περισσότερα" "Η μυστηριώδης Ατλαντίδα" Διαβάστε περισσότερα...

ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

ΜΙΝΩΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ.

Θέμα δύσκολο και ακανθώδες είναι η θρησκεία των Κρητών κατά την Μινωική εποχή. Είναι φανερό πως οι Κρητικοί, όπως και άλλοι αρχαίοι λαοί, πριν φτάσουν στην καθεαυτό θρησκεία, πέρασαν από τα προστάδια της : ανιμισμός, προγονολατρεία, τοτεμισμός. Ο Έβανς δέχεται επιδράσεις αιγυπτιακές στη θρησκεία των Κρητών.

Φαίνεται πως ο ταύρος στα πολύ παλιά χρόνια στην περιοχή της Κνωσού λογιόταν σαν το πιο μεγάλο τοτέμ. Οι εθνολόγοι λένε πως ο ταύρος στην αντίληψη των πρωτόγονων ήταν η προσωποποίηση της δύναμης και της γονιμότητας.

Αντίθετα με άλλους σύγχρονους πολιτισμούς (Αιγύπτου, Μεσοποταμίας), που άφησαν μνημειώδη θρησκευτικά έργα, ναούς και γλυπτά, στη μινωική Κρήτη παρουσιάζεται μια δυσεξήγητη θρησκευτική σιγή. Μόνον ο Μινωικός πολιτισμός παρουσιάζεται χωρίς ναούς, χωρίς αγάλματα, χωρίς ανάγλυφα ή μνημειώδεις απεικονίσεις της θεότητας. Αυτό βεβαίως δε σημαίνει ότι δεν υπήρχε θρησκεία και θρησκευτική ζωή στη μινωική Κρήτη. Απλώς είχε χαρακτήρα διαφορετικό.

Οι πρώτες θρησκευτικές εκδηλώσεις του ανθρώπου, ήδη από την αρχή της νεολιθικής περιόδου, συνδέονται άμεσα με τα βασικά προβλήματα που αντιμετωπίζει στη σκληρή του προσπάθεια να επιζήσει. Ο άνθρωπος στα μακρινά εκείνα χρόνια είναι στενά δεμένος με τη γη. Οι καιρικές συνθήκες, οι εποχές του χρόνου, τα φυσικά φαινόμενα, ο κίνδυνος των άγριων ζώων, τον τρομάζουν και συγχρόνως του δημιουργούν ένα είδος μυστηριακής συγκίνησης και η μόνη διέξοδος που βρίσκει είναι η λατρεία της άγνωστης αυτής δύναμης που την ταυτίζει με τη Μητέρα - Γη. Οι παραστάσεις της, σε μικρά ειδώλια, τη δείχνουν «ευτραφή»» και αυτό είναι γενικό χαρακτηριστικό σε όλες τις περιοχές όπου άνθησε ο νεολιθικός πολιτισμός.

Έτσι βάση της μινωικής θρησκείας, είναι «ο κύκλος της βλάστησης». Η εναλλαγή των αισθημάτων του πρωτόγονου ανθρώπου μπροστά στο μυστήριο του διαρκώς μεταβαλλόμενου κόσμου της φύσης ήταν φυσικό να οδηγήσει στη θεοποίηση των φυσικών δυνάμεων και στη λατρεία τους. Η μεγάλη θεότητα στη μινωική Κρήτη είναι η ίδια η φύση, η Μεγάλη Μητέρα. Η απεικόνισή της είναι πολύμορφη : Άλλοτε εικονίζεται σε κορυφή βουνού ανάμεσα σε λιοντάρια, ως «Ορεία Μήτηρ» και «Πότνια θηρών», άλλοτε ως «Θεά των Όφεων» ή του ιερού δέντρου, των πουλιών ή των λουλουδιών. Άλλοτε πάλι παρουσιάζεται ως πολεμική θεότητα με ασπίδα και ξίφος και άλλοτε ως θαλάσσια θεότητα που ταξιδεύει μέσα σε ιερό πλοίο. Σε όλες αυτές τις απεικονίσεις έχουμε έναν προφανή συμφυρμό θρησκευτικών και μαγικών αντιλήψεων. Η προσωποποίηση της βλάστησης εκφράζεται με τη μορφή νεαρού βρέφους ή νεαρού θεού που γεννιέται και πεθαίνει κάθε χρόνο και τον θέλησαν να νυμφεύεται τη θεά. Ο «ιερός γάμος» των δυο αυτών θεϊκών μορφών συναντιέται και στις θρησκείες των ανατολικών λαών (Συρία, Βαβυλωνία, Σουμέριοι, Μικρά Ασία) και των Αιγυπτίων. Η σχέση των δυο αυτών προσώπων δεν είναι πολύ σαφής. Άλλοτε φαίνεται σαν σχέση ερωτική, που όμως δεν ολοκληρώνεται γιατί ο νεαρός θεός πεθαίνει λίγο πριν ή λίγο μετά το γάμο του με τη θεά, άλλοτε σαν σχέση μητρική ή αδερφική, άλλοτε σαν μια ακαθόριστη συντροφιά και συνοδεία. Η γέννηση και ο θάνατος του Δία ήταν αναμφίβολα σύμβολο της εξαφάνισης και αναγέννησης του φυτικού βίου στους κόλπους της φύσης.



ΘΕΟΤΗΤΕΣ



Οι θεοί του πρωτομινωικού πάνθεου ήταν :

- Βελχανός ή Υάκινθος : θεός γιος και σύζυγος της Μεγάλης Μητέρας. Είναι θεός δισυπόστατος, πότε ισχυρός δαμαστής των θηρίων, των γρυπών και των φτερωτών αγριμιών και πότε αδύναμος σαν παιδί και σαν λουλούδι.

- Η Μεγάλη Μητέρα : Η δημιουργία της ξεπήδησε από την ανάγκη της γέννησης του πρώτου θεού. Τη Μεγάλη Μητέρα τη λένε «Ορεία Μήτηρ» και «Πότνια Θηρών», ονομασίες που δίνονται όταν την θεωρούν σαν ανάσα των βουνών και των δασών. Η Ορεία Μήτηρ εικονίζεται ανάμεσα σε λιοντάρια. Και ακόμη είναι και θεά του ιερού δέντρου και θεά των φιδιών.

- Η Δίκτυννα : όπως και από την ετυμολογία προκύπτει συνδέεται με το βουνό Δίκτη της Κρήτης. Πιθανολογείται πως θα είχε κάποιες αρμοδιότητες σχετικές με τις ιδιότητες του βουνού : τη θύελλα, τους ανέμους και τον κεραυνό.

- Η Βριτόμαρτις : είναι νεαρή θεά μάλλον. Και πιθανώς έχει αρμοδιότητες σχετικές με κοπέλες «παρθένους», εξαιτίας της ετυμολογίας του ονόματός της (Βριτόμαρτις = Γλυκιά παρθένος).

- Η Αριάδνη : Η πριγκίπισσα της Κνωσού, κόρη του Μίνωα, είναι μαζί θεά του φεγγαριού και των δέντρων και μια θεά που πεθαίνει κάθε χρόνο.

- Λένε ακόμη πως οι κάτοικοι της Κνωσού λάτρευαν την Ανθεία, η οποία ταυτίζεται με την Αφροδίτη και την Καλλίχορη που σχετίζεται με την επίδοση που είχαν οι κάτοικοι στους χορούς.

Χαρακτηριστικό της μινωικής θρησκείας αποτελεί η αριθμητική και δυναμική υπεροχή των Θεαινών. Πολύ αργότερα στη μινωική εποχή έρχονται και άλλες θεότητες του νεότερου ελληνισμού και υφίστανται κάποια τοπική προσαρμογή.

- Ο Ζευς γίνεται Ζευς - Βελχανός και Κούρος (αγόρι) και γεννιέται και πεθαίνει κάθε χρόνο. Τότε παρουσιάζεται και η Ήρα, η Αθηνά Ποτνία και ο Ποσειδώνας.

Πολλές φορές στις λατρευτικές σκηνές παρουσιάζεται και πλήθος από φανταστικά πλάσματα που περιβάλλουν τους θεούς. Πολλά έχουν σώματα ζώων και ανθρώπινα κεφάλια, όπως οι Κένταυροι κ.λ.π. Επίσης πίθηκοι και πουλιά ήταν δαίμονες συνδεδεμένοι με την ανθηφορία, το χλόισμα, την καρποφορία και άλλες δημιουργικές διαδικασίες της φύσης.

Ίσως οι μορφές αυτές προέρχονται από μαγικές τελετές στις οποίες μετείχαν οι ιερείς με ζωόμορφες μάσκες. Η μεταμφίεση είχε σκοπό να φοβίσει και να αποδιώξει τα κακά πνεύματα ή να εξαναγκάσει τους δαίμονες να βοηθήσουν στην καρποφορία. Όχι μόνο ο Δίας και η Αθηνά γεννήθηκαν στην Κρήτη, αλλά και άλλοι θεοί κατάγονταν από την Κρήτη.

- Η Άρτεμη ταυτίστηκε με τις κρητικές θεότητες Δίκτυννα και Βριτόμαρτη. Η Άρτεμη είναι θεά της άγριας φύσης, περιδιαβαίνει τα βουνά και τα δάση, τα άλση και τα λιβάδια. Στη λατρεία της ανήκουν οργιαστικοί χοροί και το ιερό κλωνάρι. Κανένας από τους μεγάλους θεούς δεν έχει τόση σχέση με τη δεντρολατρεία. Η ομοιότητα με τη μινωική δεντρολατρεία και την οργιαστική όρχηση είναι καταφανής.

- Η Ειλείθυια είναι γνωστή στην ελληνική μυθολογία σαν η θεά που παραστέκεται στις γυναίκες στις ωδίνες του τοκετού. Έχει σχέση με την Άρτεμη που παρουσιάζεται κι αυτή να κάνει το ίδιο λειτούργημα με τη Ειλείθυια. Έτσι η Ειλείθυια ήταν η μινωική θεά της φύσης που προστάτευε στη γέννα ανθρώπους και ζώα.

- Μα και ο Δίας - παιδί και οι γιοι του Δία δείχνουν να έχουν σχέση με τη μινωική θρησκεία, αλλά από διαφορετικές πλευρές. Ο Δίας - παιδί λατρευόταν σε σπηλιές.

Ο Κρητικός για να εξευμενίσει αυτές τις θεότητες, χρησιμοποιεί άφθονες προσευχές και θυσίες, σύμβολα και τελετές που συνήθως εκτελούν ιέρειες και ενίοτε κρατικοί λειτουργοί. Για να απομακρύνει τους δαίμονες, σαλπίζει την κόγχη, παίζει αυλό ή λύρα και ψάλλει ομαδικά ύμνους λατρείας. Για να βλαστήσουν οι κήποι και οι αγροί, ποτίζει τα δέντρα και τα φυτά σε επίσημες τελετές ή οι ιέρειες του, γυμνές σείουν με μανία τα δέντρα με τους ώριμους καρπούς ή οι γυναίκες σε γιορταστική πομπή προσφέρουν καρπούς ή άνθη στη θεότητα η οποία μεταφέρεται σε φορείο.

Οι πιο δημοφιλείς λατρείες ήταν εκείνες που τις ασκούσαν στις κορυφές των ιερών βουνών, σε τριάντα πάνω - κάτω ιερά σπήλαια, γύρω από ορισμένα ιερά σε πεδιάδες, κοντά σε πηγές, στη ρίζα πολλών δέντρων, μπροστά σε μερικούς βράχους. Οι μυστηριώδεις δυνάμεις των οποίων επικαλούνται τη συνδρομή και την προστασία σ’ αυτά τα διάφορα μέρη, δεν ήταν ίδιες. Μνημόνευαν στους υψηλούς τόπους το θάνατο, την ανάσταση, το γάμο των μεγάλων ουράνιων αστεριών : του ήλιου, της σελήνης, των πιο ορατών πλανητών γιατί από αυτά εξαρτιόταν το ημερολόγιο, ο κύκλος της βλαστήσεως, ο ρυθμός της ζωής των κοπαδιών, η ναυσιπλοΐα, η βροχή και η ξηρασία, η υγεία των ζώων και των ανθρώπων. Στη θεότητα πρόσφεραν κυρίως τις απαρχές των καρπών της γης, θαλάσσια κογχύλια, ομοιώματα ζώων και ανθρώπων, θυσίες οικόσιτων ζώων ή θηραμάτων.



ΙΕΡΑ ΣΥΜΒΟΛΑ



Η μινωική θρησκεία προτιμούσε τη συμβολική δήλωση του θείου από την παραστατική απεικόνιση. Τα σπουδαιότερα σύμβολα ήταν :

α) Τα ιερά κέρατα : τα κέρατα καθώς και η ελιά, αποτελούν αντικείμενα και με αυτά στολίζουν τους βωμούς. Και η ιερότητα των κεράτων δε μπορεί παρά να έχει τοτεμική καταγωγή. Βέβαιο είναι ότι τα κέρατα είναι η θέση της καθοσιώσεως, γιατί τα ιερά αντικείμενα τα τοποθετούσαν ανάμεσά τους.

β) Ο Κόμβος : είχε ποικίλες μαγικές, θεραπευτικές και προφυλακτικές ιδιότητες. Το δέσιμό του, εξασφαλίζει την κατοχή του αγαπημένου προσώπου και το λύσιμό του, κάνει πιο εύκολο τον τοκετό. Κυρίως όμως ο κόμβος δεσμεύει και υποτάσσει το δαιμονικό στοιχείο.

γ) Η ασπίδα : μαγική και προφυλακτική σημασία πήραν από την ίδια τη φύση τους και ορισμένα αμυντικά όπλα, όπως η μεγάλη οκτώσχημη ασπίδα που κατασκευάζεται από δέρμα ταύρου, και το κράνος. Ίσως τα όπλα αυτά σχετίζονται και με την πολεμική υπόσταση της θεάς.

δ) Ο σταυρός : ο σταυρός, θρησκευτικό σύμβολο της μινωικής θρησκείας, αποτελεί απομίμηση του αστρικού σταυρικού σχήματος και δεν έχει καμία σχέση με το χριστιανικό σταυρό.

ε) Ο διπλός πέλεκυς : από βασικό εργαλείο καθημερινής χρήσης και όπλο, ο διπλός πέλεκυς έγινε σύμβολο υπερφυσικής δύναμης όχι μόνο στην Κρήτη, αλλά και στη Μικρά Ασία και σε άλλες περιοχές. Ίσως σχετίστηκε με τον κεραυνό που χτυπάει και ρίχνει τα ψηλά δέντρα στις θύελλες ή με τον ιερό ταύρο που τον θυσίαζαν με ένα τέτοιο όπλο. Ο διπλός πέλεκυς είναι σύμβολο τόσο χαρακτηριστικό και πανταχού παρών. Το χρησιμοποιούσαν για να βάζουν το οικοδόμημα ή το αντικείμενο κάτω από μια υψηλή προστασία ή να το προφυλάξουν από βεβήλωση, ακριβώς όπως συμβαίνει με το σταυρό. Είναι σύμβολο της καθαγίασης και της μύησης και συμβολίζει επομένως την ψυχή που οδεύει για τη θέωση και την ολοκλήρωση.

στ) Δεντρολατρεία : πολλά ιερά αντικείμενα συμβολίζουν τη θεότητα στη μινωική εποχή. Εκτός από άλλα, σημαντική θέση είχαν τα ιερά δέντρα και ιδιαίτερα η ελιά.

Η δεντρολατρεία φαίνεται θα αποτελούσε θρησκευτική τάση τοτεμικής εποχής - το τοτέμ θα μπορούσε να είναι ζώο ή φυτό. Από τα πολλά δέντρα η ελιά συγκέντρωσε ίσως τα πιο πολλά προσόντα για να θεωρείται τόσο στη μινωική Κρήτη, όσο και στην Ηπειρωτική Ελλάδα, δέντρο ιερό.

Πρώτα - πρώτα ο πολύτιμος καρπός της ελιάς, ήταν συνηθισμένη τροφή των αρχαίων. Μετά το λάδι, οπτικά χαρούμενο και τροφικά απαραίτητο. Το μεταχειρίζονταν σε πολλές περιπτώσεις και το μεταχειρίζονται και σαν γιατρικό. Με αυτό γίνονταν επαλείψεις και εντριβές.



ΜΥΣΤΗΡΙΑ



Πέντε και περισσότερο χιλιάδες χρόνια, λοιπόν, πριν την σημερινή εποχή υπήρχε στην Κρήτη μια μορφή θρησκείας, μια λατρεία θεοτήτων της Φύσεως, πνευματικού επιπέδου ανώτερη φυσιολατρία. Οι κάτοικοι της Κρήτης ήταν από τους πρώτους που απέδωσαν στο θείο, σεβασμό και στα Μυστήρια. Μυστήρια, στα οποία γινόταν χρήση σημείων και συμβόλων και σε αυτά γίνονταν δεκτοί άνδρες και γυναίκες, που τελούσαν, στους μικρούς τότε σε μέγεθος ναούς τους, τις ιερουργίες και τις μυήσεις τους.

Αλλά στο σημείο αυτό πρέπει να γίνει η διάκριση των κυρίως λεγόμενων Μυστηρίων, δηλαδή των τελετών που κανείς δεν μπορούσε να μετέχει αν δεν ήταν μεμυημένος κατά τους απαιτούμενους τύπους, από τις ξεχωριστές εκείνες τελετές, μερικών εορτών, που η επιτέλεσή τους αν και περιοριζόταν σε ιδιαίτερη τάξη ανθρώπων ή γένους - άνδρες δηλαδή ή γυναίκες - δεν ήταν όμως απαραίτητο, οι λαμβάνοντες σ’ αυτές μέρος να είναι μεμυημένοι.

Παράδειγμα είναι οι τελετές μερικών εορτών, που ήταν μέρος της εξωτερικής λατρείας ορισμένων Μυστηρίων, όπως γινόταν στα της Μητέρας Ρέας, στα Κορυβαντικά της Κρήτης κ.λ.π. Αλλά οι γιορτές αυτές είχαν χαρακτήρα προπαρασκευαστικό ορισμένων ατόμων, ανδρών ή γυναικών, νέων ή νεανίδων για μελλοντικές μυήσεις τους στα επίσημα Μυστήρια, όπως γίνεται με τους λεγόμενους δοκίμους στις περισσότερες θρησκείες αρχαίες και σύγχρονες. Οι μειούμενοι στα Κρητικά Μυστήρια διδάσκονταν την Ιατρική, την καθαρτική, την ορχηστρική και τη μουσική τέχνη.

Στην Κρήτη το κύριο μέρος της λατρείας ήταν αρχικά συγκεντρωμένο στο θηλυκό πρόσωπο της θεότητας, στη Μεγάλη Μητέρα, τη Ρέα - Γη ή Μα, γιατί αυτή συμβόλιζε την παραγωγική ανανεωτική φροντίδα της Μητέρας Φύσης. Οι θρησκευτικές τελετές ήταν απόδοση σεβασμού σ’ αυτήν και εκδήλωση της παρακλήσεως για τη βοήθειά της. Και σ’ αυτές πρωτεύουσα θέση είχαν οι Ιέρειές της σαν ομόφυλες της Μεγάλης θεάς.

Πολύ αργότερα πήραν μέρος πρωτεύοντες στις τελετές οι άνδρες, όταν ο βασιλιάς ήταν πλέον και Αρχιερέας και η λατρεία της «γονιμοποιητικής» δυνάμεως της Φύσεως στη μορφή του νεαρού γιου της Μεγάλης Μητέρας, του Κρηταγενή Δία και του Ποσειδώνα στη λατρεία του Ταύρου, κυριάρχησαν στην κρητική θρησκεία.

Η Ρέα, η Μεγάλη πανάρχαια Θεά, η θυγατέρα του Ουρανού και της Γης, η σύζυγός του Κρόνου και η μητέρα του Κρηταγενή Δία, λατρευόταν κάτω από το ιερό Δέντρο της στις υψηλές κορυφές των βουνών και των λόφων, καθώς και στα Ιερά Σπήλαια. Το Ιερό Δέντρο και το Ιερό Σπήλαιο ήταν σύμβολα της μητρότητας και της ζωής.

Γενικά οι Κρήτες για την τέλεση των θρησκευτικών τους καθηκόντων προτιμούσαν χώρους απλούς, μακριά από κάθε επίδειξη. Η Μινωική Θρησκεία, βασισμένη σε βασικά μυστηριακές τελετές, έχει ανάγκη χώρων που υποβάλλουν το λατρευτή. Έτσι συνεχίζεται η χρήση των σπηλαίων, δημιουργούνται ειδικοί χώροι μέσα στα ανάκτορα, χρησιμοποιούνται οι κορυφές «ιερών» λόφων («ιερά κορυφής»), και στα τελευταία χρόνια υπάρχουν οικιακά ιερά.

Στο Ιερό δέντρο μπροστά και κατά τις τελετές μερικών εορτών της εξωτερικής λατρείας, γινόταν κυριότερα η προσφορά καρπών και κρασιού, καθώς και άλλες προσφορές, όπως επίσης και χοροί Ιερειών, Ιερέων και πιστών.

Η λατρεία γενικά προσφερόταν με πολλούς τρόπους. Ο πιστός παρουσιαζόταν στο Ιερό ή στην αόρατη θεότητα, όρθιος με το άκρο χέρι σφιγμένο και υψωμένο στο μέτωπο. Ακολουθούσε έπειτα η συμβολική λατρευτική πράξη, που εκδηλωνόταν κυρίως με την αναίμακτη προσφορά από καρπούς, νερό και μέλι ή κρασί και λάδι.

Κατά κανόνα οι τελετές άρχιζαν με την κάθαρση, που ήταν συνήθως πλύση των χεριών με αγιασμένο νερό, γιατί οι πιστοί έπρεπε να περάσουν καθαροί προς τον τόπο κατοικίας της θεότητας. Ακολουθούσαν οι προσφορές και οι αναίμακτες θυσίες, καθώς και χοροί με τους οποίους οι χορευτές και οι χορεύτριες έρχονταν σε έκσταση για διευκόλυνση της επικοινωνίας με τη θεότητα.

Από τις γιορτές αυτές σημαντικότερη ήταν Τα Ταυροκαθάψια : παιγνίδια και αγώνες με ταύρους που γίνονταν την εποχή που ξαναγεννιέται η φύση και ο άνθρωπος, την άνοιξη.

Η «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» 1970, τις ερμηνεύει ως εξής : «Το αγώνισμα βασίζεται στην ιερότητα του Ταύρου και στη σημασία του για τις λατρείες της γονιμότητας. Στην Κρήτη ο Ταύρος ταυτιζόταν με τον Ουρανό και τον Ήλιο, που γονιμοποιούν τη γη με τη ζέστη και τις βροχές, ενώ το θηλυκό στοιχείο η θεϊκή αγελάδα συσχετιζόταν με τη Σελήνη, που το σχήμα της θυμίζει κέρατα».

Πιθανόν, λοιπόν γι’ αυτόν το λόγο στις Κρητομινωικές Ταυροπαιδίες συμμετείχαν γυναίκες, που πρόσθεταν με την παρουσία τους τη χροιά ερωτικών παιγνιδιών με τον ώριμο και σφριγηλό ταύρο και που μ’ αυτές δηλωνόταν η συμβολική έννοια των τελετουργιών της γονιμότητας.

Ο ταύρος συλλαμβανόταν ζωντανός, χωρίς να πληγωθεί, με παγίδα από δίχτυ ή τον άρπαζε ξαφνικά ο ασκημένος θηρευτής από τα κέρατα και τον ακινητοποιούσε με το βάρος του, ως ότου τον δέσουν. Αργότερα αυτή η δραματική και επικίνδυνη σκηνή επαναλαμβανόταν μέσα στο θεατρικό χώρο της πολιτείας, για να χαρεί όλο το πλήθος το μοναδικό θέαμα. Το αγώνισμα πλουτιζόταν με νέα τολμηρά, ακροβατικά στοιχεία. Άντρες και γυναίκες πιάνονταν από τα κέρατα του ζώου και πηδούσαν με ποικίλες στάσεις επάνω στη ράχη του, ξαναπέφτοντας ύστερα στη γη.

Ο ταύρος θυσιαζόταν αργότερα, αλλά δε σκοτωνόταν κατά την ταυρομαχία. Οι αθλητές ήταν άοπλοι και αγωνίζονταν μόνο με το κορμί τους. Έτσι η κρητική ταυρομαχία μένει ένα ευγενικό και χαριτωμένο παιγνίδι, σύμφωνα με το χαρακτήρα ολόκληρου του μινωικού πολιτισμού.

Όση ώρα ο Ταυροκαθάπτης βρισκόταν πάνω στον ταύρο σειόταν και ένιωθε σαν να γίνεται γύρω του σεισμός. Το όλο αγώνισμα δηλαδή ήταν μια μίμηση του σεισμού, τον οποίον ο ταυροκαθάπτης προσπαθούσε να δαμάσει.

Οι τελετές αυτές ίσως αποσκοπούσαν στην αποτροπή του σεισμού με μαγικό τρόπο. Γι’ αυτό άλλωστε παρατηρούμε ότι τα ταυροκαθάψια τελούνταν σε περιοχές που μαστίζονταν από σεισμούς.

Στις μέρες των γιορτών γίνονταν σαν μέρος της εξωτερικής λατρείας κι άλλοι αγώνες, θεάματα και παιγνίδια κάτω από τα μεγάλα Ιερά Δέντρα.

Αυτά όμως είχαν σημασία για την εξωτερική λατρεία. Υπήρχαν όμως και τα Μυστήρια, με μυήσεις προορισμένα για τους λίγους πνευματικά περισσότερο ικανούς από τους πολλούς.

Τα Μυστήρια στην αρχαία Κρήτη ήταν διαχωρισμένα σε δυο μεγάλες λατρευτικές κατηγορίες : στα της Μεγάλης Μητέρας Ρέας - Γης και στα Μυστήρια του Κρηταγενή Ιδαίου Δία, αν και στις δυο αυτές κατηγορίες μυούνταν γυναίκες και άνδρες.



ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ

ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΘΕΑΣ ΡΕΑΣ - ΓΗΣ.



Στα μυστήρια αυτά έπαιρναν μέρος οι Κουρήτες, ιερείς που διακρίνονταν για τη σοφία τους. Τα μυστήρια αυτά είχαν κάποια ομοιότητα με τα Ελευσίνια μυστήρια. Τον μειούμενο τον οδηγούσαν μέσα σ’ ένα σπήλαιο όπου έμενε έγκλειστος για διάστημα 27 συνολικά μέρες.
Αφιερωμένα στην παραγωγική δύναμη της φύσης, στην ανανεωτική δηλαδή φροντίδα της με την χαρακτηριστική ιδιότητά της τη ζωή, είχαν σ’ αυτά καθώς είναι επόμενο, οι γυναίκες αρχικά την προτεραιότητα στις μυήσεις και στις τελετές. Τα Μυστήρια της Μεγάλης Μητέρας ήταν διαχωρισμένα σε Μεγάλα και Μικρά. Στα Μικρά έπρεπε να προπαρασκευαστούν οι νέες γυναίκες για να καταστούν καθαρές και αγνές σωματικά και ψυχικά και να προχωρήσουν κατόπιν στα Μεγάλα Μυστήρια.

Στα Μικρά Μυστήρια διδάσκονταν οι παραδόσεις γύρω από τους Θεούς και τους ήρωες και η ερμηνεία των συμβολισμών της κυριαρχίας της Μεγάλης Μητέρας, η σχετική πάντοτε με τις φυσικές δυνάμεις και ιδιότητές της, στη γη, στη θάλασσα, στον αέρα και στη φωτιά, που ήταν συμβολικά ο όφις, ο ιχθύς, η περιστερά και ο λέων. Και σ’ αυτά γινόταν και η μύηση της κατασκευής του συμβολικού μίτου της Αριάδνης, που σήμαινε το υφάδι της ζωής ή και την παρθενική ζώνη.

Στα Μεγάλα Μυστήρια λειτουργούσαν βαθμοί μυστικών τελετουργιών προς τη θεά των όφεων, η οποία συμβόλιζε τη Μεγάλη Μητέρα Θεά.

Προκαταρτικοί της τελικής μυστηριακής ιερουργίας ήταν οι ιεροί χοροί. Αλλά εκτός από αυτούς γινόταν ακόμη συμβολικές λιτανείες ιερειών και ιερέων, μυστικές συνεστιάσεις, λατρευτικές προσφορές και θυσίες μέσα σε σπονδικές φιάλες και ρυτά, που προσφέρονταν στο Ιερό Δέντρο και στη Στήλη του Διπλού Πέλεκυ.

Ο Διπλός Πέλεκυς βρισκόταν πάντοτε στημένος στο κέντρο του ιερού, είτε Ιερό Σπήλαιο ήταν αυτό ή Ναός, είτε Λαβύρινθος ή Αίθουσα του Θρόνου, ναού της λατρείας στα Μινωικά ανάκτορα, για να φανερώνει την ιερότητα και το «άβατο» του μέρους αυτού.

Η μυστική ιερουργία των Μεγάλων Μυστηρίων της Μητέρας Θεάς, ήταν μια τεχνική επικοινωνίας και επαφής με τη Μεγάλη Θεά, για να δέχονται οι μεμυημένες στα Μυστήριά της, γυναίκες, τη Θεία Δωρεά της απ’ ευθείας από τη Μητέρα Ρέα.

Στα Κρητικά Μυστήρια γενικά, η λειτουργική αυτή τέχνη λεγόταν «ιεροπραξία» για να ξεχωρίζει από τις άλλες ιερουργίες τους. Και το Ιερό Δέντρο το συνδεδεμένο με τη λατρεία της Θεάς Μητέρας, κάτω από το οποίο βρισκόταν ο ναός της, ήταν δρυς στις κορυφές των ορέων και η ελιά στα χαμηλότερα μέρη.

Το δέντρο ως σύμβολο συμβόλιζε τη μητέρα που προσφέρει τον καρπό της ζωής.

Το σημαντικότερο μέρος της ιεροπραξίας των Μεγάλων Μυστηρίων, με τις ενωμένες δυνάμεις της Θεάς Μητέρας και του Θείου συντρόφου της σε μια ιερή ένωση, ήταν η απόκτηση από τους μύστες του χρυσού Διπλού Πέλεκυ.

Σύμβολο της πνευματικής αθανασίας και της σοφίας του Ιερού αυτού ζεύγους και σύμβολο της ενωμένης δύναμής τους επάνω στη γη, βρισκόταν πάντοτε στημένος στο κέντρο των ιερών σπηλαίων, στο κέντρο επίσης των Λαβυρίνθων ή της Αίθουσας του θρόνου. Και στους εσωτερικούς βαθμούς όλων των τάξεων των κρητικών μυστηρίων, είχε την ίδια σημασία με τη Θεά των όφεων, δηλαδή τη σημασία της συμβολικής και ουσιαστικής συνισταμένης στην πνευματική δημιουργική ένωση των δυο δυνάμεων της Φύσεως, της παραγωγικής και της γονιμοποιού.

Και αυτά γιατί οι μύστες της Κρητομινωικής θρησκείας, γνώριζαν τους πνευματικούς νόμους, γνώριζαν ότι τίποτα δε μπορεί να κατορθωθεί για την πνευματική αναγέννηση και την πνευματική απελευθέρωση των ανθρώπων, χωρίς τη διπλή ιερή ένωση, με τις ενωμένες δυνάμεις της στον καρπό τους, στον θεό δηλαδή του πνευματικού φωτός, που προσφέρεται σαν Θεία Δωρεά για έναν τέτοιο σκοπό.



ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ

ΤΟΥ ΚΡΗΤΑΓΕΝΗ ΙΔΑΙΟΥ ΔΙΑ.



Το Ιερό Δέντρο και το Ιερό Σπήλαιο το διαδέχεται στις ιερουργίες, η λατρεία του Ιερού Λαβύρινθου με τον μέσα σ’ αυτόν Μινώταυρο. Του Λαβύρινθου, συμβολισμού καθολοκληρίαν όμοιου με τα δύο πρώτα ιερά αυτά σύμβολα της μητρικής λατρείας, αλλά που τονίζει όμως περισσότερο τον γονιμοποιό αρσενικό τύπο, με την παρουσία του Μινώταυρου μέσα σ’ αυτόν. Δίνει έτσι την προτεραιότητα στις ιεροτελεστίες στη γονιμοποιό δύναμη της Φύσεως με τον αρσενικό τούτον τύπο, χωρίς να παραμερίζει, την απαραίτητη άλλωστε αναπαραγωγό δύναμή της, που συμβολίζει την Ιερή Μητέρα.

Στου Κρηταγενή Ιδαίου Δία τα μυστήρια, λειτουργούσαν σε πρώτη τάξη τα Μυστήρια των ιδαίων Δακτύλων ή τα Κορυβαντικά. Τα Κορυβαντικά χαρακτήριζαν οι εξωτερικές τους τελετές στις οποίες έπαιρναν μέρος όλοι οι μεμυημένοι των πρώτων βαθμών, που παρασκευάζονταν για τις ανώτερες μυήσεις. Και αυτό γιατί λειτουργούσε και άλλη τάξη των ίδιων Μυστηρίων του Ιδαίου Δία, Τα Λαβυρινθικά ή του Ιερού Διπλού Πέλεκυ.

Στην τάξη αυτή, στις ιεροπραξίες της πρωτοστατούσαν οι άνδρες ιερείς του Θεού Δία, όπως στα Μυστήρια της Μεγάλης Μητέρας Ρέας - Γης, πρωτοστατούσαν οι ιέρειές της, αν και όπως προαναφέρθηκε και στις δυο περιπτώσεις έπαιρναν μέρος γυναίκες και άνδρες.

Κατά τις μινωικές παραδόσεις, οι Ιδαίοι Δάκτυλοι, οι Κορύβαντες και οι Κουρήτες, ήταν οι συνοδοί της Ρέας στο νησί της Κρήτης και οι προστάτες του νεαρού κούρου της Δία, γιατί αυτοί τον ανέθρεψαν και τον προστάτεψαν από νεογέννητο ακόμη.



ΤΑ ΚΟΡΥΒΑΝΤΙΚΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ.



Στα Κορυβαντικά Μυστήρια λειτουργούσαν καθώς συμπεραίνουν οι ερευνητές, βαθμοί μυήσεων προπαρασκευαστικοί για τις ανώτερες μυήσεις, που γίνονταν όταν ο μειούμενος ύστερα από τις τελετουργικές δοκιμασίες κρινόταν άξιος. Η προπαρασκευή άρχιζε με μια τελετή όμοια με υιοθεσία, συμβολικό καθαρμό με νερό και προκαταρτική διδασκαλία των νεοφώτιστων.

Ακολουθούσαν τα αγωνίσματα δοκιμασίες της αξιότητάς του, όπως ήταν τα Ταυροκαθάψια και η μύηση σε κάποιο βαθμό με το λεγόμενο «Κορυβαντισμό», κάθαρση δηλαδή και αγιασμό με κορυβαντικές ιερουργίες και τελετές που κατά κάποιον τρόπο γιάτρευαν τους μειούμενους από του παλιού εαυτού τους τα πάθη.

Οι νικητές στα Ταυροκαθάψια, σχημάτιζαν τον λεγόμενο «Ταυρελάτη χορό ανδρών» και έψελναν τον νικητή παιάνα στον Κρητικό Απόλλωνα, τον προστάτη και αρχηγό τους, γιατί κατά τον μύθο, όσοι λάβαιναν μέρος ήταν παιδιά του.

Στους νικητές των Ταυροπαιδιών νέους και νέες, γινόταν έπειτα η ανάλογη διδασκαλία για την κατανόηση της μεγάλης σημασίας που είχε η σωστή ερμηνεία των συμβόλων και της ψυχοπνευματικής βοήθειας που μελλοντικά θα προσφερόταν σ’ αυτούς τους μεμυημένους στους πρώτους βαθμούς. Άλλωστε αυτό ήταν και το κυριότερο στάδιο της προπαρασκευής, το οποίο αναλάβαιναν οι ιερείς του Διός Κορύβαντες και οι Κορυβαντίδες ιέρειες της Ρέας και που την τελούσαν μέσα στο ναό ή το Τέμενός τους, στο Κορυβάντιο.

Τελικά, μέρος της μυητικής τελετής μετά τις Ταυροπαιδίες, ήταν και η πυρρίχη, ο ένοπλος ενθουσιαστικός χορός, με τη θορυβώδικη μουσική και την ορμητική κίνηση, που έφερνε τους χορευτές σε ενθουσιαστική έκσταση, τους έκανε δηλαδή σαν «μαινόμενους». Κατά τον Πλίνιο, με την πυρρίχη, έπεφταν σε ύπνωση με ανοιχτά τα μάτια.

Ο χορός ήταν και θα είναι πάντοτε βασικό μέρος κάθε τελετής ή γιορτής από την πρωτόγονη ανθρωπότητα μέχρι σήμερα, είτε εκδήλωση θρησκευτικού αισθήματος ήταν, είτε χορός χαράς, πανηγύρεων ή και χορός προκλήσεως των αόρατων δυνάμεων. Οι πυρρίχιοι των Κουρητών - Κορυβάντων στην Κρήτη, τελούμενοι προς τιμή του Δία, ήταν τόσο αρχαίοι, όσο και κάθε άλλος χορός που γινόταν προς τιμή του Απόλλωνα.

Η επιτυχία, τέλος της μυητικής κορυβαντικής ιερουργίας και τελετής των Κορυβαντικών Μυστηρίων σε σύνολο, ήταν να αξιωθούν οι μυηθέντες να γίνουν «Κουρήτες», δηλαδή οι νεοφώτιστοι να γίνουν φωτισμένοι μύστες του Ιδαίου Δία. Να γίνουν κατά συνέπεια άξιοι για την εισδοχή τους σε ανώτερο βαθμό, στο βαθμό των «Βάκχων - Ιερέων», που τους έδινε το δικαίωμα έπειτα της εισόδου στην τάξη των Λαβυρινθικών Μυστηρίων.

Τούτο όμως για να γίνει έπρεπε ύστερα από τον ιερό χορό και την αναγνώριση της αξιοσύνης τους μετά την ολοκλήρωση της μυητικής τελετής, να ακολουθήσει η θεία Μετάληψη «της σάρκας και του αίματος» του Διόνυσου Ζαγρέα.

Έπειτα από αυτά, γινόταν φανερό το πόσο αληθινά οι αρχαίοι Κουρήτες γνώριζαν τα μυστήρια της Φύσεως και τα πνευματικά μέσα της επικοινωνίας με τη θεότητα. Γιατί εκτός της εξαγνιστικής για την ψυχή τους ακρεωφαγίας, γνώριζαν ότι για να εξιγιασθούν τελειωτικά αποκτώντας τον βαθμό των ιερέων, έπρεπε να περάσουν πρώτα από το επίσης εξαγνιστικό στάδιο του αγνού βίου, που το συμπληρώνει το στάδιο της μυήσεως με την μετάληψη του «αίματος και της σάρκας» του Ζαγρέα Διόνυσου.

Την ανακήρυξη των μεμυημένων στα Κορυβαντικά ως ιερέων - βάκχων, ακολουθούσε η τελετή της Θρονώσεως ή του Θρονισμού, που περιγράφεται στα «Ορφικά», στο κεφάλαιο Θρονισμοί Μητρώοι και Βακχικά : «Το ίδιο το οποίον οι στην τελετήν των Κορυβάντων κάμνουν γύρω από εκείνον για τον οποίον μέλλουν να τελέσουν την θρόνωση καθώς συνηθίζουν στον καλούμενον Θρονισμόν, που αφού καθίσουν τους μειούμενους οι κάμνοντες την τελετήν, σε κύκλο γύρω χορεύουν». Το μέρος τούτο της τελετής λεγόταν Θρόνωση ή Θρονισμός.

Τα Κορυβαντικά κατά συνέπεια σαν πρώτη τάξη των Μυστηρίων του Ιδαίου Δία, είχαν το σκοπό της προπαρασκευής των νεαρών μεμυημένων για την ανώτερη τάξη, με την επαφή τους με τις θεϊκές δυνάμεις και της προσφοράς σ’ αυτούς της θείας Δωρεάς με τη μετάληψη του πνευματικού φωτός και την καθιέρωσή τους στο βαθμό των ιερέων του θεού Δία.

Στην Κρητομινωική θρησκεία, πέρα από αυτές τις θεϊκές δυνάμεις, δέχονταν ότι δεν υπήρχαν αποθέματα άλλων πολύ μεγαλύτερων δυνάμεων για τους μεμυημένους των Κορυβαντικών. Γιατί καθώς πίστευαν, αυτές τους οδηγούσαν στη μελλοντική πνευματική τους τελειοποίηση στους ανώτερους βαθμούς της άλλης τάξεως, δηλαδή της τάξεως των Λαβυρινθικών Μυστηρίων και στην μέσα σ΄ αυτά τέλεια ένωσή τους με το Θεό, στη λεγόμενη πνευματική ευδαιμονία.



ΤΑ ΛΑΒΥΡΙΝΘΙΚΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ.



Συναφή με την τάξη των Κορυβαντικών Μυστηρίων, ήταν τα Λαβυρινθικά, σαν δεύτερη τάξη των Κρητικών Μυστηρίων του Ιδαίου Δία.

Σ’ αυτά οι μυήσεις ήταν προορισμένες για τους λίγους δοκιμασμένους, εκείνους που είχαν περάσει από την τελευταία μύηση των Κορυβαντικών, εκείνους δηλαδή που είχαν γίνει βάκχοι - ιερείς και είχαν υποστεί τη λεγόμενη Θρόνωση ή Θρονισμό. Καθώς ήταν επόμενο, στις ιεροπραξίες τους λάβαιναν μέρος μόνο ιερείς του Θεού Δία και της Μεγάλης Μητέρας Ρέας - Γης.

Οι ιεροπραξίες που γίνονταν σ’ αυτά είχαν τον ίδιο σκοπό και την ίδια Τεχνική με τις ιεροπραξίες της εσωτερικής λατρείας της Μεγάλης Μητέρας. Αλλά η πρωτοστασία του αρσενικού τύπου στην τέλεσή τους, δηλαδή η πρωτοστασία των ιερέων του Δία ήταν φανερή γιατί πρωτοστατούσε το ηλιακό στοιχείο της γονιμότητας, που συμβολιζόταν με τον Ηλιακό Ταύρο.

Βαθμοί μυήσεως στα Λαβυρινθικά που θεωρούνται και εσωτερικοί βαθμοί των Κρητικών Μυστηρίων του Ιδαίου Δία, ήταν : ο Λαβυρινθικός Χορός, ο του ιερού Γάμου ή του Ιερού Διπλού Πέλεκυ και ο Βαθμός των Ιεροφάντων μυσταγωγών.

Ο Λαβύρινθος ήταν κυρίως μεγάλο πολύπλοκο υπόγειο σπήλαιο με πολλές και καμπυλωτές διόδους. Οι Λαβύρινθοι είναι οι τόποι χορού που συνδέονται με έναν χορό Λαβυρινθικού Τύπου. Στους χορευτικούς λαβύρινθους ξεχωρίζει πάντα μια γυναικεία μορφή, που πρέπει να κατακτήσει ο Κορυφαίος του χορού. Η κατάκτησή της επομένως είναι ένας ιερός Γάμος, μια ιερή ένωση του νικητή, του Ιερέα με τη Θεά του - βασίλισσα που στην προκειμένη περίπτωση του Κρητομινωικού Λαβύρινθου είναι η Αριάδνη.

Γιατί στην Αριάδνη, στη θυγατέρα του Μίνωα και της Πασιφάης, που ήταν πολύ στενά συνδεδεμένη με το Διόνυσο από την αρχή, για να γίνει σύζυγός του έπειτα, στη μεγάλη τούτη θεά, ανήκαν στα πανάρχαια χρόνια οι Λαβυρινθικοί χοροί της Κρήτης και των άλλων κέντρων της λατρείας της.

Ο νικητής, κορυφαίος του ανδρικού χορού αναδεικνύεται σύντροφος της κορυφαίας του γυναικείου, της χρονιάς εκείνης.

Ιερός Γάμος επομένως είναι ο βαθμός εκείνος της μυητικής ιερουργίας των Λαβυρινθικών που προσφέρει στους Μύστες της τη θεία Δωρεά, τις ενωμένες δηλαδή δυνάμεις του ζεύγους των Μεγάλων Θεών, στη μορφή του Διόνυσου Ελευθερέα, που είναι σε ανώτερη μυσταγωγική βαθμίδα η μεταμόρφωση του Ζαγρέα των Κορυβαντικών.

Η θεία αυτή Χάρη, η κάθοδος της ενωμένης πνευματικής δύναμης του ζεύγους των Μεγάλων θεών, που προσφέρεται με τη νέα μορφή του Διόνυσου των Λαβυρινθικών, είναι το αίμα και η σάρκα του θυσιαζόμενου Ιερού Ταύρου, του Μινώταυρου, για να αναστηθεί με τη συμπαράσταση της Αριάδνης, στη νέα μορφή του αγωνιστή κορυφαίου. Για να αναστηθεί δηλαδή στον νέο Ιεροφάντη Μυσταγωγό, στο γήινο αντιπρόσωπο της θεότητας, στον Ιερέα - Βασιλιά, τον ιερό δηλαδή Κρητικό Ταύρο. Σύμβολό του τότε γίνεται ο Χρυσός Διπλός Πέλεκυς - Ιερή ποιμαντορική Ράβδος - λάφυρο της νίκης του, ιερό φυλακτό του, που κέρδισε στη λαβυρινθική δοκιμασία.

Στα χρόνια της ακμής του Μινωικού πολιτισμού οι πιστοί παραδέχονταν ότι και άνθρωποι ικανοί και ανώτεροι μπορούσαν να ενσαρκώσουν παροδικά ή να δέχονται τη θεότητα. Κάτι παρόμοιο που κι εμείς σήμερα το λέμε Θεοφάνια, επικοινωνία πνευματική, έμπνευση και θεία χάρη δοσμένη από το Θεό.

Η «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» αναφέρει ότι η βασίλισσα καθισμένη στον σκαλιστό αλαβάστρινο θρόνο της στο ανάκτορο της Κνωσού, παρίστανε τη Θεά και μετείχε στην τελετουργία. Υπήρχαν όμως και οραματικά Θεοφάνια. Ιερείς και Ιέρειες, πέφτοντας σε έκσταση με ένα οργιαστικό χορό, έβλεπαν τη Θεά να κατεβαίνει για μια στιγμή κοντά στο μικρό ιερό ή στο βωμό της. Ο μινωικός πολιτισμός αισθανόταν τη θεότητα σαν κάτι μυστηριακό, φευγαλέο και άπιαστο, που μόνο στιγμιαία παρουσιαζόταν με ανθρώπινη μορφή ή με διάφορες μορφές ιερών ζώων.

Στην Κρήτη ο ταύρος ταυτίζεται με τον ουρανό και τον ήλιο, που γονιμοποιούν τη γη με τη ζέστη και τις βροχές, ενώ το θηλυκό στοιχείο, η θεϊκή αγελάδα, συσχετίζεται με τη Σελήνη, που το σχήμα της θυμίζει τα κέρατα. Έτσι ο γάμος του ταύρου με την αγελάδα είναι μαζί γάμος του ήλιου και του φεγγαριού. Αργότερα τα πρόσωπα του ιερού αυτού γάμου τα υποδύεται ο βασιλιάς και η βασίλισσα της Κνωσού, που το όνομα της Πασιφάης, δηλαδή ολόφωτη, δείχνει ακριβώς τη σχέση της βασίλισσας - Θεάς με τη Σελήνη. Ο γιος της ο Μινώταυρος, άνθρωπος με κεφάλι ταύρου, λέγεται και Αστερίων, γιατί και αυτός όπως και ο πατέρας του, ταυτίζεται με τον έναστρο ουρανό.

Αυτός λοιπόν ο Μινώταυρος μυθεύεται ότι φονεύεται από το νικητή της Λαβυρινθικής ιερουργίας. Η θυσία ή ο φόνος του Ταύρου, συμβόλιζε τη σκοπιμότητα της ιεροπραξίας των Λαβυρινθικών για την αναγέννηση από το αίμα του, του νέου Ιεροφάντη μυσταγωγού. Η θυσία του ταύρου όμως και ξεχωριστά η θυσία του Μινώταυρου και το «ταυρείο αίμα» του, που προσφερόταν ως θεία δωρεά στους ιερείς και ιέρειες των Λαβυρινθικών, για να αναστηθεί από τον πιο άξιο ο νέος Ιεροφάντης, είναι κάτι συμβολικό που δύσκολα μπορούσε να ερμηνευθεί από τους αμύητους. Γιατί όπως και στα «Λιθικά» του Ορφέα, που καθώς φαίνεται είναι βαθμοίμυστηριακών μυήσεων, η «αναίμακτη θυσία» ήταν καθιερωμένη από τους μεγάλους μυσταγωγούς, έτσι και στην Κρητομινωική πανάρχαια λατρεία η αναίμακτη προσφορά ήταν το ίδιο καθιερωμένη και κατά συνέπεια η αιματηρή θυσία ήταν συμβολική.

Η προσφορά λοιπόν του Ζαγρέα Διόνυσου στα Κορυβαντικά και η θυσία του Μινώταυρου - Ιερού Ταύρου Διονύσου στα Λαβυρινθικά, ήταν η θεία Δωρεά - κάθοδος της πνευματικής δύναμης, του συμβολικού ταυρείου αίματος, που αφού πέρασε από διάφορα στάδια και στα άλλα ελληνικά Μυστήρια των ιστορικών χρόνων, όπως και στα Μιθραϊκά των Περσών κ.λ.π. πέρασε και στα Χριστιανικά στους μετέπειτα αιώνες. Έγινε δηλαδή το «Αίμα και η Σάρκα του Χριστού», θεία δωρεά επίσης για την ψυχοπνευματική ανάσταση των ανθρώπων της Χριστιανικής θρησκείας.



ΜΥΗΣΗ



Όταν ο Πυθαγόρας πήγε στην Κρήτη για να μυηθεί, λέει ο Πορφύριος, στα Μυστήρια, έκανε καθαρμούς στην παραλία της Κρήτης αφού νήστεψε εννιά μέρες και έπειτα πήγε στο Ιδαίο Άντρο όπου γινόταν η μύηση. Αν σταθούμε στη μύηση του Πυθαγόρα, οπωσδήποτε οι υποψήφιοι έπρεπε προηγουμένως να καθαρθούν στη θάλασσα και να νηστέψουν εννιά μέρες. Επίσης η μύηση γινόταν στο Ιδαίο Άντρο.

Για το πως γινόταν η μύηση εκείνα τα χρόνια δεν γνωρίζουμε απολύτως τίποτα. Και όσα γράφονται αποτελούν εικασίες που στηρίζονται σε αυθαίρετες και ατελείς πληροφορίες των αρχαίων και μάλιστα Αττικών συγγραφέων τους οποίους ρητώς κατακρίνει ο Πλάτωνας για τις μεροληπτικές για τους Κρήτες γνώμες και κρίσεις τους.

Μερικοί πιστεύουν ότι το ανάκτορο της Κνωσού ήταν ναός και ότι εκεί τελούνταν τα Μυστήρια. Τη γνώμη τους τη στηρίζουν στο γεγονός ότι μέσα στο ανάκτορο της Κνωσού βρέθηκε ένας μικρός βωμός και πάνω του βρέθηκαν θρησκευτικά σύμβολα.

Κεντρικά στοιχεία των μυητικών τελετών είναι ο πλασματικός θάνατος και η πλασματική αναβίωση του μύστη, που πεθαίνει στην παλιά του κατάσταση και ανασταίνεται σε μια υψηλότερη σφαίρα.

Επίσης το πολύ διαδεδομένο έθιμο στην Κρήτη, ως την ελληνιστική εποχή ήταν ότι τα αγόρια και τα κορίτσια από ελεύθερους γονείς, όποια κι αν ήταν η ειδικότητά τους, υποβάλλονταν στο σύστημα της ομαδικής μυήσεως, που αντικαθιστούσε την εκπαίδευση, τον εξαγνισμό, τη δοκιμασία και την τελειοποίηση. Εμπιστεύονταν τα παιδιά όταν πλησίαζαν να γίνουν έφηβοι, σε ηλικιωμένους παιδαγωγούς που τα συγκέντρωναν σε ομάδες ή αδερφάτα : γνωρίζουμε τα ονόματα των Μελισσών, των Άρκτων, των Δακτύλων, των Κουρητών, των Κυκλώπων. Αυτοί ήταν οι σύντροφοι και μύστες του υπέρτατου θεού της Ίδης.

Τα διδασκαλεία όπου γινόταν η μύηση ήταν ανάλογα με τις περιοχές, για βοσκούς, σιδηρουργούς, χτίστες, αγγειοπλάστες, κυνηγούς, μάντεις. Σκοπός τους ήταν να μεταμορφώσουν το ατελές αυτό πλάσμα, το παιδί, σε τέλειο ον, αυτή την χωρίς προσωπικότητα, φύλο και πραγματικό όνομα κάμπια, σε ζωντανό μέλος του κοινωνικού συνόλου. Κι έτσι, το έπαιρναν μακριά από το χωριό, από τους γονείς και τα παιγνίδια του, το ανάγκαζαν να κοιμάται σε σκληρό κλινάρι, να μαθαίνει να μηχανεύεται και να κυνηγάει για να ζήσει, να μαθαίνει να κυριαρχεί το φόβο του, καθώς κατέβαινε στις σπηλιές, όπου γινόταν η μύηση και καθώς αντίκριζε «τέρατα» ή προσωπεία, να μαθαίνει, τέλος, τους κανόνες και τα κόλπα του επαγγέλματος. Αγόρια και κορίτσια άλλαζαν ρούχα, φορούσαν προσωπεία, φτιάχνονταν. Εξομοιώνονταν για μια στιγμή με νεκρούς. Μύηση σημαίνει καινούρια απαρχή. Πρέπει να πεθάνει κανείς για να ξαναγεννηθεί.

Έτσι ο νέος - α κατά τη διάρκεια των μυητικών αυτών ιεροτελεστιών πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί να αναλάβει τις ευθύνες του - της και να δείξει το θάρρος και την αντοχή του - της. Ο μυούμενος - η «πεθαίνει» για να «ξαναγεννηθεί», αποποιείται την άγνοια και ασκείται στη γνώση, στην ουσία «εκπαιδεύεται». Με τη μύηση οι νέοι καθαίρονται, διδάσκονται και εντάσσονται στη νέα τους κατάσταση.
"Διαβάστε περισσότερα" "ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ" Διαβάστε περισσότερα...

Τα μυστικά της Ανταρκτικής.

Τα δείγματα ενός θαλάσσιου πλάσματος, το οποίο εντοπίστηκε, κατά τη διάρκεια ταξιδιών, στην Ανταρκτική, από τον Captain Scott, πρόκειται να δώσουν αρκετά στοιχεία, που μπορούν να αποδειχθούν πολύτιμα για το κλίμα.
Οι αποστολές έγιναν, περίπου, αρχές του 1900, φέροντας πολλά ευρήματα, όπως δείγματα ζωή από τον πυθμένα της θάλασσας.
Συγκρίνοντας αυτά τα δείγματα με σύγχρονα, οι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι η ανάπτυξη του bryozoan, ενός μικρού ζώου, έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια.
Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει περισσότερο διοξείδιο του άνθρακα, το οποίο είναι "κλειδωμένο" στο βυθό των ωκεανών.
Τα μικροσκοπικά bryozoan, Cellarinella nutti, μοιάζει με μικρά κλαδιά, που βρίσκονται στο βυθό της θάλασσας.
Αυξάνονται κατά τη διάρκεια της χρονικής περιόδου από έτος σε έτος και τροφοδοτούνται, αντλώντας πλαγκτόν από το νερό με τα πλοκάμια-διακλάδώσεις τους.
Ερευνητές από την British Antarctic Survey (BAS) έχουν δημοσιεύσει μια ανάλυση των ρυθμών ανάπτυξης σε δείγματα που συλλέγονται από τη Θάλασσα του Ρος.
Αυτή είναι η περιοχή της Ανταρκτικής, όπου ο Capt Robert Falcon Scott, πραγματοποίησε την "εκστρατεία Ανακάλυψης ανάμεσα στο 1901 και το 1904 και της αποστολής της Terra Nova, μια δεκαετία αργότερα, στην οποία έχασε τη ζωή του, προσπαθώντας να επιστρέψει στη βάση του.
"Διαβάστε περισσότερα" "Τα μυστικά της Ανταρκτικής." Διαβάστε περισσότερα...

Τρίτη 26 Απριλίου 2011

Μόρα, o νυχτερινός επισκέπτης που σκορπά τρόμο!

Έχετε νιώσει ποτέ στον ύπνο σας πως μια σκιά σας πλησιάζει από άγνωστη προέλευση, σας ακινητοποιεί και σας παίρνει την ψυχή; Νιώσατε τον τρόμο, σαν να βρίσκεστε σε πλήρη παράλυση - αβοήθητος - χωρίς καμία ελπίδα για άμυνα; Τι συμβαίνει όταν κοιμόμαστε και ποια άγνωστα πλάσματα-οντότητες μας περιβάλλουν, χορεύοντας τριγύρω μας ενώ εμείς αγνοούμε παντελώς την μορφή και τις προθέσεις τους;
Πρόκειται για τον κόσμο των σκιών. Έναν κόσμο άυλο και παράλληλο, όπου κατοικεί η γριά μόρα και ο βραχνάς. Για το μυστήριο αυτό έχουν ερευνήσει πολλοί μελετητές του μεταφυσικού.
Μεταξύ αυτών ήταν ο Γιώργος Μπαλάνος ο οποίος μάλιστα το αναφέρει σαν «έρπουσα σκιά». Υπάρχει ωστόσο μια επιστημονική εξήγηση του φαινομένου ή πρόκειται για ένα μεταφυσικό (μετά-την φύση) γεγονός; Τι λένε στις προσωπικές τους μαρτυρίες άτομα που έζησαν τον εφιάλτη της «σκιάς» / της «μόρας» και πως το αντιμετώπισαν;
Ο Τζόναθαν Μπράιτ, έχει ερευνήσει διεξοδικά το θέμα της Μόρας. Μιλώντας στον Γιάννη Μούτσο, αποκαλύπτει τα στοιχεία των ερευνών του και τα συμπεράσματα στα οποία έχει καταλήξει.
"Ποια είναι η γριά Μόρα;"
"Το φαινόμενο της Μόρας είναι γνωστό από την παράδοση περισσότερο. Είναι κάτι συνηθισμένο και παρατηρείται εδώ και χιλιάδες χρόνια. Η Μόρα είναι το φαινόμενο κατά το οποίο κυρίως όταν ήμαστε ξαπλωμένοι και σε χαλάρωση την ώρα του ύπνου ή σε υπναγωγικά στάδια, νοιώθουμε μια επίθεση από κάτι ξένο να μας πλακώνει, να μην μας επιτρέπει να αναπνεύσουμε και συχνά αυτό συνοδεύεται από οπτασίες από μορφές σκοτεινές, σκιώδεις. Αυτό είναι που έχει μείνει και στην παράδοση να λέμε σαν Μόρα ή Βραχνά. Είναι το αντίστοιχο του σαξονικού nightmare ενώ η μόρα η βαλκανική είναι το nightmare των άγγλων".
"Ένα πραγματικό φαινόμενο"
"Πραγματικό είναι με την έννοια του οτιδήποτε αντιλαμβανόμαστε εμείς σαν αληθινό, εγώ θα το ονόμαζα πραγματικό. Η διάκριση του πραγματικού με το αλη��ινό για μένα είναι λεπτή και δεν έχει να κάνει με το αν κάποιος αντιλαμβάνεται κάτι με τον Α ή με τον Β τρόπο, όσο με τα αν υπάρχει κάτι πραγματικά που να προκαλεί ένα ερέθισμα ώστε ο άλλος να το αντιληφθεί με κάποιο τρόπο. Η επιστήμη το εξετάζει και το διερευνά σαν φαινόμενο το οποίο μπορεί να προκαλείται από τον οργανισμό. Η παράδοση πάλι έχει τις δικές τις ερμηνείες -ότι πρόκειται για ένα πλάσμα το οποίο έρχεται και επιτίθεται. Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση.
Υπάρχουν διάφορες μορφές που παραδοσιακά μπορεί να παίρνει αυτό το φαινόμενο, όπως, η γριά ή ένα μικρό πλάσμα με ένα σκουφί. Τέτοιες καταγραφές έχουνε γίνει από τον Νικόλαο Πολίτη από τις αρχές του 20ου αιώνα, τέλη 19ου αιώνα. Υπάρχουν παραδόσεις και παραδοσιακές ρύσεις που αφορούν αυτό το πράγμα: λένε ότι «με πλάκωσε η Μόρα» ή «έβγαλα το Βραχνά» "."Μόρα - μια συμφωνία σιωπής;"
"Εκείνο που περιγράφει ένας άνθρωπος που έχει έρθει σε επαφή με την Μόρα είναι ένα βίωμα του. Συνήθως όμως αποφεύγει να το περιγράψει γιατί φοβάται. Είναι συνήθως κάτι που το καταπνίγει. Δεν είναι πολλές φορές που αυτός που βιώνει κάτι τέτοιο -χωρίς κάποιο έναυσμα- θα βγει να μιλήσει αριστερά και δεξιά. Παρόλα αυτά είναι πάρα πολύς ο κόσμος που το βιώνει. Σε μια στατιστική έρευνα που είχε κάνει ο Χάφορντ πριν από 20 χρόνια, έδειξε ότι τουλάχιστον ένα 15% έχει αντίστοιχα βιώματα έστω και μία φορά στη ζωή του και αυτό είναι το βίωμα που μένει στον άνθρωπο και το οποίο θα περιέγραφε. Το βίωμα είναι αναμφισβήτητο. Δεν είναι ένα παραμυθάκι. Είναι βίωμα".
"Το βίωμα της Μόρας"
"Αυτό που βιώνει κανείς το αντιλαμβάνεται περισσότερο σαν αίσθηση ότι κάτι του επιτίθεται, κάτι τον πλακώνει, κάτι τον δυσκολεύει να αναπνεύσει. Και συχνά αυτό το κάτι το βλέπει κιόλας με πολύ συγκεκριμένες μορφές. Μορφές σκιώδεις που συνήθως θυμίζουν κάποιον σκοτεινό κουκουλοφόρο ή -ανάλογα πως την ερμηνεύει κανείς- σαν γυναικεία μορφή με κουκούλα, μαντίλα ή κάποιος τύπος με καπέλο άλλοτε ημίψηλο άλλοτε σε στυλ καουμπόικο.

Ουσιαστικά τη σιλουέτα βλέπουνε ή και κάποιο πλάσμα που είναι καθισμένο πάνω τους ή τους πιέζει. Είναι μεγάλη συζήτηση το αν αυτό είναι γέννημα του εγκεφάλου τους ή είναι κάτι το οποίο έρχεται πραγματικά πάνω τους εκείνη τη στιγμή. Πιστεύω ότι η αλήθεια είναι κάπου ενδιάμεσα. Η εναλλακτική άποψη των ερευνητών είναι ότι πραγματικά αφορά κάποια άλλα πλάσματα τα οποία μπορεί να είναι οντότητες από κάποιες άλλες διαστάσεις, μπορεί να είναι κάποια δαιμονικά πλάσματα.
Από την άλλη πλευρά η άποψη της ψυχιατρικής, ψυχολογίας κάνει λόγο για παραίσθηση ουσιαστικά που προκαλείται για τον Α ή Β λόγο από κάποιον μηχανισμό στον άνθρωπο. Ωστόσο η δική μου έρευνα έχει δείξει ότι υπάρχει ένα ερέθισμα εξωτερικό το οποίο επικοινωνεί και εσωτερικά με τον άνθρωπο και η μορφή που βλέπουμε δεν έχει τόση μεγάλη σημασία. Είναι απλά ένα μέσο που επικοινωνούμε με το περιβάλλον, και έτσι το αντιλαμβανόμαστε¨".
"Οι άνθρωποι δεν κοιμούνται όταν βλέπουν την Μόρα"
"Οι περισσότερες μαρτυρίες λένε ότι η Μόρα εμφανίζεται όταν οι άνθρωποι είναι ξαπλωμένοι στο κρεβάτι τους σε απόλυτο σκοτάδι. Υπάρχουν και μαρτυρίες για ανθρώπους που δεν έχουν καμία σχέση με αυτά τα στάδια. Βλέπουν αντίστοιχες μορφές σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες.
Κατά κανόνα, σύμφωνα με τις περισσότερες μαρτυρίες συμβαίνει την ώρα που είναι προς τα στάδια πριν και μετά από τον βαθύτερο ύπνο δηλαδή σε υπναγωγικό στάδιο το οποίο είναι ένα λεπτό χρονικό σημείο γιατί την ίδια στιγμή υπάρχει και η ζυγαριά μεταξύ συνειδητού και ασυνειδήτου που αρχίζει και μετακινείται από τη μία και την άλλη μεριά. Προσωπικά πιστεύω ότι είναι μια στιγμή που μπορεί να ανοίξει μία πύλη μέσα από την οποία μπορείς να επικοινωνήσεις με κάποιον άλλο χωροχρόνο, ή μια άλλη διάσταση".
"Διαβάστε περισσότερα" "Μόρα, o νυχτερινός επισκέπτης που σκορπά τρόμο!" Διαβάστε περισσότερα...

Deja Vu (Μηπως το εχεις ξαναζησει?)


Το έχω ... ξαναζήσει!
Ομιλίες, πρόσωπα, περιστατικά και τοποθεσίες που την ώρα που τα βλέπουμε μοιάζουν να επαναλαμβάνονται από το παρελθόν. Πιθανότατα το έχουμε ζήσει όλοι αλλά κανείς δεν μπορεί να το εξηγήσει ... το γνωστό deja vu.
Oι ψυχολόγοι υποστηρίζουν ότι συνήθως οι πιο άχαρες και ανιαρές λεπτομέρειες της ζωής – ο ήχος ενός διακόπτη, οι σκιές πάνω στο τραπεζομάντιλο- είναι αυτές που προκαλούν αυτή την ξαφνική, και καμιά φορά τρομακτική, αίσθηση.

Από τη γαλλική έκφραση που σημαίνει ακριβώς αυτό που έχουμε ξαναδεί, το déjà vu είναι μια φευγαλέα, πολύ προσωπική εμπειρία που αποκαλύπτεται περισσότερου στους συγγραφείς παρά στους επιστήμονες. Στα 1990, κοινωνικοί επιστήμονες που έκαναν διάφορες έρευνες στον κόσμο, ρωτούσαν για το déjà vu στις ίδιες έρευνες που ρωτούσαν για τα φαντάσματα και την επαφή με τα πνεύματα.

Μια νέα έρευνα πάνω στη λειτουργία της μνήμης άνοιξε ένα νέο παράθυρο στο συγκεκριμένο φαινόμενο, παρέχοντας πιθανές εξηγήσεις καθώς και τρόπους μέτρησής του.
"Για πολλούς επιστήμονες έχει θεωρηθεί πολύ τρομακτικό και αλλοπρόσαλλο για να ασχοληθούν μαζί του κι έτσι το έχουν αγνοήσει," αναφέρει ο δόκτορας Alan Brown, ψυχολόγος στο πανεπιστήμιο Southern Methodist στο Ντάλας, ο οποίος ερευνά την ιστορία του φαινομένου στο βιβλίο του "Η εμπειρία του Déjà Vu: Εκθέσεις στη Γνωστική Ψυχολογία.'' "Το φαινόμενο είναι πραγματικό, φέρνοντας το στο εργαστήριο θα μπορούσαμε ίσως να αρχίσουμε να το κατανοούμε."

Σε έρευνες που έχουν γίνει, περίπου τα 2/3 των ενηλίκων αναφέρουν ότι είχαν τουλάχιστον μια εμπειρία déjà vu ενώ το φαινόμενο φαίνεται να είναι πιο συχνό στα άτομα με ζωντανή φαντασία. Για παράδειγμα, άνθρωποι που ταξιδεύουν πολύ είναι πιο πιθανό να ζήσουν μια παρόμοια εμπειρία σε σχέση με αυτούς που είναι «σπιτόγατοι». Επίσης, σε άτομα με κάποια μόρφωση το φαινόμενο παρατηρείται συχνότερα ίσως γιατί το έχουν ξανασυναντήσει και διαβάσει σε βιβλία του Προύστ και του Τολστόι ή ακόμα μπορεί και να το έχουν δει στην ταινία «Η μέρα της Μαρμότας». Η συχνότητα του φαινομένου είναι υψηλότερη στα νεαρότερα άτομα και φθίνει στα γηραιότερα άτομα όπου, όπως προτείνει ο δόκτορας Brown, η ρουτίνα της καθημερινότητας είναι όντως κάτι που έχουν ξαναζήσει.

Έναν αιώνα πριν, όταν οι θεωρίες του Φρόυντ κυριαρχούσαν στο χώρο της ψυχιατρικής, οι αναλυτές θεωρούσαν το déjà vu απόδειξη της υποσυνείδητης μάχης ανάμεσα στο «εγώ» που υπερασπίζει την υπόσταση του έναντι των ερωτικών ορμών απέναντι σε μια μητρική φιγούρα, ή άλλων κρυμμένων πόθων. Για δεκαετίες, οι γιατροί ανέφεραν περιπτώσεις όπου επιληπτικοί ασθενείς ζούσαν μια déjà vu εμπειρία πριν από ένα επιληπτικό σοκ. Υπερενεργά κυκλώματα στον κροταφικό λοβό που μπορούν να προκαλέσουν ένα επιληπτικό σοκ, είναι δυνατόν να ερεθίσουν περιοχές του εγκεφάλου που σχετίζονται με την αναγνώριση των οικείων προσώπων και στιγμών, σύμφωνα με κάποιους γιατρούς.

Ο Dr. Brown και άλλοι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι δεν χρειάζεται να επικαλεστούμε κρυφές διαμάχες και περίεργες εγκεφαλικές καταστάσεις για να εξηγήσουμε περιπτώσεις εμφάνισης του déjà vu. Η λειτουργία ενός φυσιολογικού, υγιούς εγκέφαλου, αρκεί. Το déjà vu εμφανίζεται πιο συχνά όταν τα άτομα είναι κουρασμένα ή πολύ αγχωμένα, συνθήκες που είναι γνωστό πως εμποδίζουν τη μνήμη τόσο για τα πρόσφατα όσο και για τα παλιά γεγονότα.

Η Debbie O'Leary, 40 ετών συγγραφέας, αναφέρει ότι πριν μερικά χρόνια είχε κάποιες εμπειρίες déjà vu ενώ ήταν άρρωστη στο σπίτι της όπου ένιωθε ότι άκουγε μια επαναλαμβανόμενη μουσική σαν να είχε χαλάσει κάποιος δίσκος.

"Ήταν σαν να τραύλιζε το μυαλό μου, σαν να έπαιζε ξανά και ξανά η ίδια κασέτα επαναλαμβάνοντας τις ίδιες σκέψεις , σαν να είχε κολλήσει ο χρόνος," είπε η ίδια. "Μάλλον έφταιγε η κούραση, ο πυρετός."

Οι ψυχολόγοι γνωρίζουν από παλιά ότι οι άνθρωποι καταγράφουν παραστάσεις και εικόνες ακόμα και πριν να συνειδητοποιήσουν αυτό που μόλις είδαν. Ο εγκέφαλος στέλνει οπτικά σήματα μέσα από τουλάχιστον δυο κυκλώματα, τα οποία κινούνται από τον αμφιβληστροειδή χιτώνα στον εγκέφαλο και στον οπτικό φλοιό μέσα από διάφορες οδούς.

Σε ένα από τα πρώτα πειράματα που δημιούργησαν αυτήν την υποσυνείδητη αίσθηση οικειότητας, οι δόκτορες Larry Jacoby και Kevin Whitehouse, ψυχολόγοι στο πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον, ζήτησαν από 30 μαθητές να απομνημονεύσουν μια λίστα με λέξεις σαν προετοιμασία για κάποιο τεστ. Λίγη ώρα αργότερα, οι μαθητές κάθισαν μπροστά σε υπολογιστές και καθώς παρακολουθούσαν μια λίστα από λέξεις να εμφανίζεται στην οθόνη, τους ζητήθηκε να σημειώσουν τις λέξεις αυτές που είχαν δεί στην πρώτη λίστα που είχαν απομνημονεύει. Το μόνο που χρειάστηκε για να κάνουν οι ερευνητές μια λέξη να μοιάζει γνωστή ενώ δεν ήταν στην πραγματικότητα, ήταν να εμφανίζουν τη λέξη αυτή στην οθόνη για ελάχιστα δέκατα του δευτερολέπτου χωρίς να είναι συνειδητά εμφανής. Ο εγκέφαλος των μαθητών κατέγραφε υποσυνείδητα τη λέξη αυτή και με αυτό τον τρόπο ήταν πολύ πιθανό να την αναγνωρίσουν ανάμεσα στις λέξεις της πρώτης λίστας.

"Αυτό που κάνει τη διαφορά," επισημαίνει ο Dr. Jacoby, "είναι ότι όταν τη συγκεκριμένη λέξη την δείχναμε για περισσότερο χρονικό διάστημα έτσι ώστε να είναι η παρουσία της αισθητή και να μπορεί να διαβαστεί, τότε ο αριθμός των λέξεων που λανθασμένα είχε αναγνωριστεί ότι υπήρχαν στην πρώτη λίστα, μειώθηκε δραματικά."

Για τους ψυχολόγους που μελετούν την ανθρώπινη μνήμη, το σημαντικό είναι ότι οι άνθρωποι λαμβάνουν μεγάλο όγκο πληροφοριών χωρίς να το προσέχουν, ή ακόμα και αν το προσέξουν συνήθως ξεχνούν από ήρθαν αυτές οι πληροφορίες. Είναι πολύ πιθανό να διαβάσει κανείς ένα βιβλίο και χρόνια αργότερα, έχοντας ξεχάσει το βιβλίο, να νιώσει ότι έχει ξαναζήσει κάτι που στην πραγματικότητα απλά το είχε διαβάσει σε εκείνο το βιβλίο.

Αυτή η αίσθηση ότι κάτι είναι γνωστό, οικείο, μπορεί να προέλθει από διάφορες πηγές, μερικές αληθινές και μερικές όχι, αναφέρει η δόκτορας Kathleen McDermott, μια από τους συνεργάτες του Dr. Jacoby, που μελετά την ανθρώπινη μνήμη στο πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον.

"Είναι γνωστό ότι ακόμα και αν φανταστεί κανείς κάτι που δεν έχει συμβεί στο παρελθόν, αυτό μπορεί να δημιουργήσει μια αίσθηση ομοιότητας αν αυτό που φαντάστηκε συμβεί κάποια στιγμή στο μέλλον," αναφέρει, προσθέτοντας, "Δεν είναι απαραίτητη η ύπαρξη μιας αντικειμενικής εξωτερικής πληροφορίας ώστε να δημιουργήσει κανείς αυτή την κατάσταση, μπορεί να το κάνει μόνος του, στο μυαλό του."

Ο Dr. Brown και δόκτορας Elizabeth Marsh, ψυχολόγος στο πανεπιστήμιο Duke, προχώρησαν την άποψη αυτή ένα βήμα παραπάνω. Προσπάθησαν να δημιουργήσουν μέσα στο χώρο του εργαστηρίου μια αίσθηση που είναι πολύ κοντά στην αίσθηση οικειότητας που νιώθουν οι άνθρωποι σε πραγματικές συνθήκες, όταν επισκέπτονται έναν τόπο για πρώτη φορά αλλά νιώθουν ότι τους είναι παράξενα οικείος.

Σε μεταγενέστερα πειράματα, ζήτησαν από φοιτητές να μελετήσουν μια σειρά από φωτογραφίες, μία- μία, και να προσπαθήσουν να εντοπίσουν στις φωτογραφίες ένα μικρό άσπρο ή μαύρο σταυρό. Οι φωτογραφίες συμπεριλάμβαναν χαρακτηριστικά σημεία της πανεπιστημιούπολης του Duke, όπως το εκκλησάκι ή κάποια μοναδικά κτίρια με κόκκινα τούβλα, μαζί με πολλά άλλα τοπία. Μια εβδομάδα αργότερα, οι φοιτητές επέστρεψαν για να μελετήσουν ξανά τις φωτογραφίες από την πανεπιστημιούπολη αυτή τη φορά όμως με διαφορετικό φόντο από αυτό που είχαν οι φωτογραφίες την προηγούμενη φορά. Τους ζητήθηκε να πουν αν είχαν ποτέ επισκεφθεί κάποιον από τους χώρους που έβλεπαν στις φωτογραφίες.

Οι ερευνητές περιμένουν ότι αν και οι φοιτητές εστίαζαν την προσοχή τους στους σταυρούς κατά το πρώτο μέρος του πειράματος, αυτή η πρώτη επαφή με τις φωτογραφίες αποτύπωσε υποσυνείδητα στη μνήμη τους παραστάσεις που αργότερα θα μοιάσουν οικείες. Μέχρι τώρα, στο πρώτο τεστ ανάμεσα σε 81 φοιτητές, οι προβλέψεις έχουν επιβεβαιωθεί. Οι φοιτητές του Duke που δεν είχαν βρεθεί ποτέ στο Ντάλας δήλωσαν πως μάλλον είχαν επισκεφθεί τις τοποθεσίες που ανήκαν στο πανεπιστήμιο Southern Methodist στο Ντάλας και οι φοιτητές του Ντάλας δήλωσαν πως είχαν επισκεφθεί τοποθεσίες από το πανεπιστήμιο του Duke, ενώ δεν είχαν πάει ποτέ εκεί.

"Μπορεί τα αποτελέσματα να μην είναι δραματικά, όμως είναι αξιόπιστα και σημαντικά," δηλώνει η Dr. Marsh, "και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι φοιτητές είδαν την κάθε φωτογραφία μόνο για ένα- δυο δευτερόλεπτα."

Οι ερευνητές επαναλαμβάνουν τώρα το πείραμα, αυτή τη φορά με διάστημα τριών εβδομάδων ανάμεσα στην πρώτη φορά που βλέπουν οι φοιτητές τις φωτογραφίες και την δεύτερη. Σύμφωνα με τον δόκτορα Brown, τα πειράματα αυτά καθώς και τα άλλα που έχουν γίνει πάνω στην ανθρώπινη μνήμη, δεν αναιρούν απόλυτα τις πιο ρομαντικές εξηγήσεις του déjà vu.

"Αυτό που πιθανότατα θα βρούμε είναι ότι το φαινόμενο déjà vu συμβαίνει εξαιτίας διαφόρων αιτιών, ίσως διαφορετικών ανάμεσα στα άτομα ή στα διαφορετικά περιστατικά," προσθέτει ο ίδιος. "Μόλις ξεκινάμε να μελετάμε το φαινόμενο και να οδηγούμαστε στην σταδιακή του κατανόηση."

Άτομα που έχουν επικοινωνήσει με τον Dr. Brown μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου αναφέρουν ότι ζουν εμπειρίες déjà vu αρκετά συχνά μέσα στο χρόνο. Ένας από αυτούς, ο Suketu Naik, 26 ετών φοιτητής, έχει κρατήσει σε ημερολόγιο αυτές τις εμπειρίες του.

Σε μια από τις καταγραφές ο Mr. Naik γράφει για ένα περιστατικό που συνέβη ενώ ήταν σε ένα πάρτι γενεθλίων σε κάποιο εστιατόριο: "Τα πάντα, οι ομιλίες, η στάση των ατόμων, η τοποθέτηση των τραπεζιών, των πιάτων, ήταν εξαιρετικά οικεία. Συνταρακτική αίσθηση, πολύ έντονη που κράτησε για αρκετή ώρα. Πράγμα που είναι παράξενο- συνήθως η ένταση και ο χρόνος είναι αντιστρόφως ανάλογα. Μπορούσα να προβλέψω το παραμικρό μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα με απόλυτη ακρίβεια. Ένιωσα απίστευτα παράξενα μετά από αυτό το γεγονός. Κάθισα κάπου για μερικά λεπτά για να επανέλθω στην πραγματικότητα."

Όμως η εξελισσόμενη κατανόηση της επιστήμης σχετικά με τη μνήμη υποστηρίζει ότι ο Naik δεν έφυγε ποτέ από την πραγματικότητα.
"Διαβάστε περισσότερα" "Deja Vu (Μηπως το εχεις ξαναζησει?)" Διαβάστε περισσότερα...

Μυστικες εισοδοι στην πυραμιδα του Χεοπα


Ο Γάλλος αρχιτέκτονας Ζαν Πιερ σε συνεργασία με τον Αμερικανό αιγυπτιολόγο, Μπόμπ Μπρίερ, παρουσίασαν, σε συνέντευξη Τύπου, μια τρισδιάστατη απεικόνιση των σταδίων κατασκευής της Πυραμίδας, όπου φαίνεται πώς μετακινούνταν και πώς έμπαιναν στη θέση τους οι τεράστιοι ογκόλιθοι."Είμαι πεισμένος ότι υπάρχουν δύο μυστικές αίθουσες στην 'καρδιά' της πυραμίδας, στις οποίες υπάρχουν και έπιπλα, τα οποία θα χρησίμευαν στη μεταθανάτια ζωή του Φαραώ. Αυτό που θέλω είναι να βρούμε τις αίθουσες" τόνισε ο γάλλος αρχιτέκτονας.

Έπειτα από έρευνες οκτώ ετών, ο Ζαν Πιερ Ουντέν κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η πυραμίδα κτίστηκε από μέσα προς τα έξω. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι έσερναν τους ογκολίθους επάνω σε μια καμπύλη, εσωτερική ράμπα η οποία σχημάτιζε σπειροειδή σήραγγα με το εξωτερικό τοίχωμα.

Μέχρι σήμερα μόνο εικασίες υπάρχουν για τον τρόπο κατασκευής της μεγάλης πυραμίδας του Χέοπος. Το ερώτημα είναι πώς κατάφεραν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι να μεταφέρουν και να τοποθετήσουν με ακρίβεια χιλιοστού τους ογκολίθους που αποτελούν τα δομικά στοιχεία του φαραωνικού τάφου, αφού στην εποχή τους δεν υπήρχαν ούτε μεταλλικά εργαλεία, ούτε τροχοί, ούτε τροχαλίες.

Μια καναδική ερευνητική ομάδα σχεδιάζει να ζητήσει την άδεια από το Τμήμα Αρχαιοτήτων της Αιγύπτου, για να διερευνήσει με θερμική απεικόνιση το εσωτερικό της πυραμίδας.

Η πυραμίδα του Χέοπος κατασκευάστηκε στη νεκρόπολη της Γίζας, κοντά στο Κάιρο, όπου βρίσκονται οι τάφοι των βασιλέων, περί το 2570 π.Χ .
"Διαβάστε περισσότερα" "Μυστικες εισοδοι στην πυραμιδα του Χεοπα" Διαβάστε περισσότερα...

Το Υπερόπλο της Ελλάδας. (Υπάρχει);


Ένα όπλο έξω από την φαντασία, πέρα από τον νου, ένα όπλο
από μια άλλη διάσταση, ασύλληπτο για τον κοινό άνθρωπο, ένα όπλο που προϋπήρχε της γέννησης. Ένα όπλο που και ο Δίας έτρεμε στο άκουσμα του. Ένα όπλο που στο άκουσμα του και ο Διάβολος υποκλίνεται.

Που βρίσκεται ποιός το προστατεύει ;
Αιώνια προστάτης της Ελλάδας, κρυμμένο βαθιά στο βουνό του Παλάντα, φυλασσόμενο από αόρατους πολλαπλών διαστάσεων, προστατευόμενοι από τον ίδιο τον Θεό, Στο περιβόλι της Παναγίας, στο άβατο φυλάσσεται ο Εφιάλτης του Ξέρξη, εκεί στο σημερινό Άγιο όρος, όπου έχουν εισχωρήσει ξένοι πράκτορες, φορώντας ράσα και πετραχήλια, Έλληνες μοναχοί που ξεπούλησαν την πίστη τους. Λίγα μοναστήρια έμειναν προσηλωμένα στα πιστεύω τους, που φιλοξενούν την πίστη στον θεό, λίγοι μοναχοί πιστεύουν, λίγος και ο χρόνος που απομένει μέχρι να ενεργοποιηθεί και πάλι το υπερόπλο της Ελλάδας.
Και πάλι την τελευταία λέξη θα έχει ο Θεός.
Πως γνωρίζουμε την ύπαρξη του;
Από μερικά διασωθέντα βιβλία του Αριστοτέλη που φυλάσσονται στο Άγιο Όρος.
Ο μέγας Ελλην. φιλόσοφος κατάγεται από ένα μικρό χωριό της Χαλκιδικής, τα Στάγειρα 384-322 π.Χ.
Δάσκαλος του μεγάλου Αλεξάνδρου, μαθητής του Πλάτωνα. Ο Αριστοτέλης έγραψε περίπου 400 βιβλία από τα οποία τα περισσότερα χάθηκαν. Από τα 47 βιβλία που σώθηκαν, τα μισά είναι γνήσια. Το πιο γνωστό είναι το περί ψυχής (3 βιβλία).
"Διαβάστε περισσότερα" "Το Υπερόπλο της Ελλάδας. (Υπάρχει);" Διαβάστε περισσότερα...

Το Μυστήριο της Χαμένης κιβωτού της διαθήκης.


Η Κιβωτός της Διαθήκης σύμφωνα με το βιβλίο της Εξόδου κατασκευάστηκε κατά πάσα πιθανότητα το 1250 πΧ. με βάση οδηγίες που έδωσε ο Θεός στους Εβραίους, και μετέφερε τις δέκα Εντολές, το ραβδί του Ααρών και μια στάμνα με μάννα. Για τον λαό της Εξόδου, η Κιβωτός αποτέλεσε ένα ιερό αντικείμενο αφού μαρτυρούσε την συνεχή παρουσία του Θεού ανάμεσα στον εκλεκτό λαό του, για αυτό και η παράδοση θέλει να έχει διασωθεί από την καταστροφή του Ναού του Σολομώντα το 587 πΧ. από τον προφήτη Ιερεμία, ο οποίος την έκρυψε σε κάποια σπηλιά, κοντά στην πόλη της Ιερουσαλήμ. Εναλλακτικές θεωρίες για την τύχη της Κιβωτού έχουν αναπτυχθεί από ερευνητές σαν τον V. Jones και G. Hancock κυρίως μετά την ανακάλυψη του Χάλκινου Κυλίνδρου το 1952 όπου αναγράφεται πως στον δεύτερο Ναό, αυτόν του Ηρώδη, ανάμεσα στα υπόλοιπα ιερά αντικείμενα υπήρχε και η Κιβωτός της Διαθήκης.
"Διαβάστε περισσότερα" "Το Μυστήριο της Χαμένης κιβωτού της διαθήκης." Διαβάστε περισσότερα...

Η ζωή μετά θάνατον.


φαινόμενα που δεν μπόρεσαν να εξηγηθούν ποτέ, είναι οι αναφορές ανθρώπων που βρέθηκαν κοντά στο θάνατο, που δήλωσαν ότι βίωσαν ορισμένες μυστικιστικές εμπειρίες όπως ότι προχωρήσουν σ' ένα τούνελ κατευθυνόμενοι προς μία πηγή φωτός, ότι βρίσκονται ξανά με αγαπημένα τους πρόσωπα, και για όλους γενικά το γεγονός ότι έχουν μία αίσθηση γαλήνης, Αυτές οι εμπειρίες, ενδεχομένως, να υποδεικνύουν την ύπαρξη ζωής πέραν του τάφου. Οι μαρτυρίες που καταγράφονται είναι συγκλονιστικές και είναι όλες ταυτόσημες μεταξύ τους. Οι σκεπτικιστές, από την πλευρά τους θεωρούν πως αυτές οι εμπειρίες είναι φυσικές και προβλεπόμενες παραισθήσεις που έχει ένας τραυματισμένος εγκέφαλος. Παρόλα αυτά, δεν υπάρχει κάποιος τρόπος που να εξηγεί τι προκαλεί τις επιθανάτιες εμπειρίες, ή αν είναι πραγματικά εικόνες από την άλλη πλευρά. Τελευταία στο Ντάλας του Τέξας, σε ανάλογο πείραμα που έγινε, τα στοιχεία έδειξαν πως ο ασθενής νεκρός παρέμεινε χωρίς παλμό για δυο περίπου λεπτά με κίνδυνο να πάψει να οξυγονώνεται ο εγκέφαλός του. Η αφήγησή του μετά από αυτό το συμβάν ήταν αυτό που όλοι γνωρίζουμε. Έζησε μια εμπειρία πέρα από την ζωή μας για ελάχιστο χρόνο αλλά πολύ έντονα. Ο επίλογος της αφήγησης του ήταν πολύ ξεκάθαρος. Ούτε λίγο ούτε πολύ, μετάνιωσε που επέστρεψε και πάλι στο σώμα του.
"Διαβάστε περισσότερα" "Η ζωή μετά θάνατον." Διαβάστε περισσότερα...

(Μάγιας) αυτό που δεν γνωρίζουμε.


Το μυστήριο της καταγωγής της φυλής των Μάγια στηρίζεται ως ένα μεγάλο βαθμό στο γεγονός πως ο πολιτισμός τους είχε ξεπεράσει κατά πολύ το μέσο πολιτιστικό επίπεδο πολλών άλλων αρχαίων λαών του πλανήτη μας, εξαιρώντας βέβαια τον Ελληνικό πολιτισμό, κάτι που αποτελεί ένα εξίσου σημαντικό μυστήριο εάν λάβουμε υπ’ όψιν μας το γεγονός ότι στον κόλπο του Γιουκατάν, δηλαδή εκεί που μεγαλούργησε ο λαός των Μάγια, το Ελληνικό στοιχείο είναι απολύτως εμφανές στις μεγαλοπρεπείς κατασκευές τους, αλλά ακόμα και σε πολλά στοιχεία της γλώσσας.
Ωστόσο όμως ως λαός έμοιαζε σα να μην ακολουθούσε το κοινό εξελικτικό ρυθμό της Γης. Οι ερευνητές του διαστήματος έχουν αποδείξει πως σε κανένα από τους πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος δεν υπήρχε εξελιγμένος πολιτισμός (πλυν του Άρη) που σε γενικές γραμμές ερευνάται συνεχώς λόγω του ότι κάποια σημεία της επιφάνειας του, έδειξαν ύποπτα στοιχεία ύπαρξης ζωής και πιθανότατα πολιτισμού.
Στο αστρικό ημερολόγιο των Μάγια υπάρχουν πολλές μαρτυρίες και (προφητείες) που ορίζουν κάποιες παραμέτρους της ζωής μας στο εγγύς μέλλον. Αυτές οι προφητείες ξεκίνησαν με αναφορές του πριν, του μεσαίωνα και του τώρα.
Το (τώρα) είναι και το ζητούμενο διότι ακόμα και αν λάβουμε την προφητεία ως ένα κακόγουστο αστείο, ή μία γελοία σύμπτωση, ή και μία καλοστημένη φάρσα, το γεγονός είναι πως ταυτίζεται απόλυτα και με την σύγχρονη επιστήμη. Ημερολόγιο και ερευνητές, NASA, αστρονόμοι και λοιποί του χώρου αυτού, όλοι περιμένουν το 2012 τον μήνα Δεκέμβριο, να συμβεί κάτι. Κάτι πολύ σοβαρό.
Οι επιστήμονες το είδαν να έρχεται και είπαν πως ένας πλανήτης με το όνομα ΝΙΜΠΙΡΟΥ πλησιάζει τον πλανήτη Γη και μάλιστα σε πορεία που ελάχιστα απέχει από το μοιραίο δηλαδή την σύγκρουση.
Και καλά το γεγονός ότι μας το λέει μία NASA και δέκα ή είκοσι κορυφαίοι αστρονόμοι μαθηματικοί του πλανήτη εν έτη 2009.
Οι Μάγια μας είπαν ακριβώς το ίδιο προ αμνημονεύτων χρόνων και μάλιστα χωρίς να έχουν την τεχνολογία και την τεχνογνωσία που έχουμε εμείς σήμερα. Η μήπως την είχαν και μάλιστα σε βαθμό που εμείς αδυνατούμε σήμερα να κατανοήσουμε, και ίσως να αποδεχτούμε.
"Διαβάστε περισσότερα" "(Μάγιας) αυτό που δεν γνωρίζουμε." Διαβάστε περισσότερα...
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...